"အေမတစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လိုနိုင္မလဲ သားရယ္ မင္းျပန္လာေပးလို႔မရဘူးလားဟင္"

မ်က္ရည္လည္ေနတဲ့ အေမ့မ်က္ဝန္းေတြက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ရင္နာရဆုံးပင္။
လက္ကိုလာဆြဲရင္ ေတာင္းဆိုေနသည့္ပုံကလည္း တကယ္ဘဲ သူ႕ကို လိုအပ္ေနသည့္ပုံ။

"အေျခအေန ဒီထပ္မက ဆိုးေနရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားေပးပါ့မယ္ "

အေတြးေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္နဲ႕ဘဲ ေရာက္ယွက္ခက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ အိမ္ျပန္လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနရတာေတာင္ မူးေဝလာရ၏ ေနေရာင္ျခည္ကလည္း ဒီေန႕မွ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ပူေနရတာလဲ။

ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕ ဒဏ္ စိတ္ထိခိုက္မႉ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ခံနိုင္ရည္ မရွိေတာ့ဘဲ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို မူးေဝလာမိေတာ့ေပမယ့္

"ပုံတိုင္းေဆာင္ ဟဲ့ အဆင္ေျပလား "

"စံပယ္.."

"ေအ ငါ နင္ အဆင္ေျပလား ဘာျဖစ္တာလဲ "

"ဒီတိုင္း ေခါင္းမူးေနလို႔ပါ ရတယ္ ထားလိုက္ နင့္လမ္းနင္သြား "

"ဟဲ့ရမလားဟဲ့ နင္ပုံစံက အ‌ဆင္ေျပမွာ မဟုတ္ဘူး လာငါလိုက္ပို႔ေပးမယ္ "

"ရတယ္လို႔ေျပာေနတယ္ေလ "

"ေခါင္းမာမေနနဲ႕ လာခဲ့ "

ရာခ်ီနဲ႕ ရၿပီးေတာ့မွ ရာခ်ီ အထင္လြဲမယ့္လုပ္ရက္ေတြကို မလုပ္ခ်င္တာေၾကာင့္
အေမအရင္ကသေဘာတူခဲ့ဖူးတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို အတက္နိုင္ဆုံး ေရွာင္ေနေပမယ့္
အခု အေျခအေနက ကိုယ္ကလည္း ခက္ခဲေနတာမို႔လို႔ သူလဲ ကူညီတာျဖစ္ေနေတာ့ ဘာမွေတာ့မျဖစ္ေလာက္ပါဘူးဟူ၍
စံပယ့္ အကူအညီကိုသာလက္ခံလိုက္ရ၏

"ေရာက္ၿပီ ဒီမွာ ခနထိုင္အုန္း"

"....."

အိမ္ေရာက္တာနဲ႕ ဧည့္ခန္းမွာဘဲ ဝင္ထိုင္လိုက္ေပမယ့္ စံပယ္ကေတာ့ တစ္ခုခုကိုရွာေနပုံ။

"စံပယ္ နင္ျပန္လို႔ရၿပီ "

"ငါျပန္လို႔ နင္တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ "

"ငါအဆင္ေျပ..."

စကားမဆုံးေသးဘူး ႏွဖူးကို လာစမ္းတဲ့ စံပယ္ေၾကာင့္ပုံတိုင္း ေနာက္သို႔ တြန႔္ဆုတ္သြားၿပီး စံပယ္လက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္ရင္း

သူကြီးသားကကျွန်တော့်အပိုင်[ပုံတိုင်းဆောင်](Completed)Where stories live. Discover now