Πλέον τρίτη λυκείου ακόμα στην ιδια κατάσταση, έγω και το τετράδιο.
Είχαμε γυμναστική, το τετράδιο στο παγκακι.
Το αφήνα εκεί γιατί δεν μπορουσα να το κουβαλάω μαζί μου.
Ο γυμναστής μας άφησε νωρίτερα, χαρουμενη σκέφτηκα πως θα έχω περισοτερο χρονο να ζωγραφίσω. Πηγαίνοντας προς το τετραδιο αντίκρισα 3 αγόρια να το κοιτάνε. Πάγωσα αρχισα να τρέμω, ήθελα να ουρλιαξω.
Δεν μπορουσα να σκεφτω ,δεν ήξερα πως να αντιδρασω είχα Κοκαλωσει,όλα είχαν θολώσει.
Μη μπορώντας να ελέγξω τον εαυτό μου. Τους ορμηξα ουρλιάζοντας:
"ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ. ΔΩΣΤΕ ΤΟ ΜΟΥ."
Προσπάθησα να το παρω από τα χέρια τους μα ήταν πολυ ψηλοί και δεν το έφτανα.
Καποια στιγμη ο ένας απο αυτους με κοίταξε στα μάτια και μου είπε με ένα βλέμμα γεμάτο μισος
"Τι σκατά ειναι αυτό?Αφησε με να σου απαντήσω. Σ-κ-ο-υ-π-ι-δ-ι όπως και εσυ, ξέρεις που ανήκετε έτσι? στον καδο ΧΑΧΑΧΑΧΑ".
Το έσκισε και το πεταξε στον καδο γελώντας.
Τον ακουσα να λέει
"Μαλακες είδατε την φατσα της είχε πολυ φάση."
Δεν άντεξα έπεσα στο πατωμα κλαίγοντας, αρχισα να ουρλιαζω.
Όλο το σχολείο είχε μαζευτεί γυρο μου, άκουγα παρα πολλα πράγματα.
Άκουγα σκορπιες λέξεις και προτασεις οπως :
Τρελή
Φρικιο
Άσχημη
Πως κάνει έτσι ρε μαλακα?
Για το attention το κανει.
Καθυστερημένη
Περίεργη
Ποιος θα την κοιταζε καν αυτη?
Σαν ανορεξικια είναι ρε
Έχει θέματα δεν το βλεπεις?
Αυτοκτονα
Λυπάμαι τους γονεις της
Ολες αυτές οι λεξεις Τριγυρνουσαν στο μυαλο μου. Αρχισα να ουρλιάζω
"ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ"
Τότε άκουσα τους παντες να γελάνε.
Τα γέλια τους με Καταπλακωναν το ενιωθα.
Εκείνη την στιγμή κάποιος με έδειξε με το δάχτυλο του και φώναξε
"Εσενα θα σε σπάσω στο ξυλο μέχρι να πεθάνεις"
Εκείνη την στιγμη ήρθαν οι καθηγητές και έστειλαν την ψυχολόγο σε εμένα. Προσπαθουσε ωρες να με ηρεμήσει, τα είχα παθει όλα. Αυτονόητο ότι δεν θα το ξεπερνούσα ποτέ.
