Mafya

63.

dilimi yutmuş gibi sessizliğe bürünürken demir bana öylece bakıyordu gözlerimi dudaklarımı kahvelerimi izlerken bana büyük bir derinlikle bakıyordu yanıma bir iki adımla yaklaşıp aradaki mesafeyi kapatıp gözlerini gözlerime kenetlediğin'de özlemini hissedebilmiştim.

"dd-emir"

sonunda konuşa bilmiştim titreyen dudaklarımdan adı dökülünce tek kaşını kaldırıp yüzünü yüzüme yaklaştırdı

"ss-en yaşıyorsun d-demir.."

titreyen sessim zar zor duyulduğunda kendi halime acımıştım.

demir cevap vermeyek öylece bakıyordu o kadar yakındı ki dudakları dudaklarıma dediğinde titreyek yüzümü uzaklaştırdım bu hareketimle demir bir iç çekip benden biraz uzaklaştığında

"demir"

adını tekrarladığımda ne diyeceğimi ne konuşacağımı bilmiyordum.
yaptığı şeyden ben bile utanırken soracağım hesabın konusunu bile açamıyordum.

demir ani hareketle yanıma yaklaşıp ince bilegimi sıkıca kavradığında ne yaptığını anlamayarak şaşkınlıkla sarsıldım beni kendine çektiğinde göğsüne değen göğsümle bakışlarımı zift siyahlarına çevirdim

"ne yapıyorsun!"

elimden geldikçe sinirli çıkarmaya çalıştığım sessimden ben bile utanmıştım korkunun gırıntısı olmayan sessim sadece yorgunluk barındırıyordu kelimlerim zar zor duyulurken boğazımın ne acıdığını fark ettim.

"ses çıkarma yürü gidiyoruz."

demirin haraket etmesiyle onunla beraber haraket ettim bedenimi yürütürken zar zor durmaya çalıştım

"bırak beni demir"

onunla cebbeleşirken Leyla'nın sessiyle demirde bende duraksamıştık. anında
bedenimi saran sinirle demiri umursamayrak arkamı döndüğümde demirin iri eli hala bileğimi sıkı sıkı tutuyordu.

gözlerim direk karnına kaydığında hafif çıktığını görmüştüm sanırım aramızda pek fark yoktu üç veya iki aylık olduğu belliydi.
gerçeğin tekrar farkına vardığımda sinirle demirin elindeki bileğimi kurtarıp titreyen dizlerimi umursamadan leylaya doğru yürümeye başladım

leylanın yanına vardığımda hiç düşünmeden saçlarını elime dolaştığımda sinirle bağırmaya başladım

"nankör!utanmaz hiç utanmadın mı!!"

leylanın çığlıkları villada yankılanirken yanıma gelen adamları umursamadan saçlarını yolmaya devam ettim leyla bana engel olmaya çalışırken

"asıl sen utan! sevdiğimi elimden çalan sensin abla"

söylediği şeylerle onu yere fırlatığımda demirin geldiğini fark etmiştim demirin kollari bana sarılıp beni leyladan uzaklaştırmaya çalıştığında sinirle soludum