If the world was ending || Bankzitters

Hoofdstuk 14

Pov Elizabeth 

23 april 2020 - Dinsdag middag 16:50

Eindelijk. De 2e online lesdag zit erop. Wat saai zeg, en dan al die docenten die niks snappen van teams. En dan heb ik nog van die kutkindjes in mijn klas zitten die de docent gaan dempen. Wauw wat een humor. In de afgelopen dagen is het wel oke gegaan. Ben gewoon nog wel veel verdrietig en de paniekaanvallen komen meestal 1x in de 2 dagen wel terug. Meestal in de nacht. Maar als ik al een beetje moe ben en iemand laat iets vallen of schreeuwt dan komt het ook snel. 

Vandaag ben ik mega sad wakker geworden. Ik had in de nacht een paniekaanval gehad en daarna kon ik bijna niet meer slapen. Ik ben net klaar met school en lig nu op me bed een beetje naar het plafond te staren. Ik ben niet helemaal alleen thuis. Raoul is naar Lieke, Koen is naar zijn ouders in Haarlem en Matthy is voor de 1e keer sinds ik hier woon naar zijn vriendin gegaan. Carolijn, ze is echt een schatje. Ze hebben al iets meer dan 3 jaar en ik ken haar dus al best goed. Matthy wilden mij niet alleen achterlaten met Robbie. ''Matthy ga nou maar, je kan niet voor eeuwig bij mij blijven.'' is wat ik zei. Na veel heen en weer te hebben gekibbeld heb ik hem toch over kunnen halen om te gaan. Hij gaat tot vanavond en blijft dus niet slapen, dat wilden hij absoluut niet. Ik ben al blij dat hij weg is. Kijk hij is echt een geweldig lieve broer maar omdat hij door mij thuis moet blijven en niet weg zou kunnen kan ik niet aan. Ik voel me daar te schuldig over. Het is ook niet dat ik alleen thuis ben, Robbie is hier ook nog dus moet vast goed komen. 

Na 10 minuutjes hoor ik geklop op mijn deur. ''Ja?'' Vraag ik. De deur gaat zachtjes open en ik zie het hoofd van Robbie achter de deur vandaan komen. ''Hey'' zegt hij wanneer hij naar binnen komt lopen. Hij gaat op mijn bureau stoel zitten. ''Hoe gaat ie?'' Hij kijk me vragend aan. ''Ja k'denk wel prima'' antwoord ik terwijl ik naar het plafond blijf staren. ''Uhm, zou je misschien met mij mee willen naar Eindhoven vanavond? Ik weet dat je niet helemaal van voetbal hou maar PSV speelt en door corona mogen er niet tot bijna geen mensen in het stadion kijken maar ik ben uitgenodigd te komen. En nu dacht ik, misschien vind Elizabeth het leuk om mee te gaan'' Zegt hij. Ik draai me hoofd en kijk hem aan. Is hij serieus? Vraagt hij nu echt aan mij om met hem mee te gaan? In de afgelopen weken dat ik hier woon ben ik alleen naar de Albert hein geweest en de Ikea. ''Uhm, ik denk dat ik dat wel leuk vind hoor. Maar zijn wij dan de enige?'' ik kijk hem vragend aan. ''Nee, er zijn nog wat mensen daar. Maar niet veel hoor'' Antwoord hij. Ik knik als antwoord. ''Dan gaan we over een uurtje weg oke?'' Gaat hij verder. ''Is goed. Gezellig'' Zeg ik terwijl ik hem aan kijk. Hij glimlacht nog even naar me en loopt mijn kamer uit. Dat word denk ik wel gezellig. Ik vind het wel een beetje eng omdat ik samen met Robbie ergens heen ga. Helemaal naar Eindhoven ook. Maar omdat er niet veel mensen zijn vind ik het al minder eng. 

''WAS IK MAAR EERDER BIJ JE WEGGEGAAN, WANT JE HEBT NOOIT ECHT JE BEST GEDAAN'' Ik zit samen met Robbie in de auto keihard mee te schreeuwen met het liedje. 

(I know dat deze pas een jaartje uit is maar is gewoon een vibe II Song-> Mark Floor II laat die hoodie maar hangen -> https://www.youtube.com/watch?v=lcIW7qYJALw)

We zijn bijna in Eindhoven als we even langs de Mac rijden. Robbie neemt een Bic Mac menu en ik 6 kipnuggets. We staan stil op de parkeerplaats, de bedoeling is dat ik dit ga opeten. Maar nu ik met iemand ben maakt het alleen maar moeilijker. Ik hoor naast me wat eetgeluiden wat betekend dat Robbie al aan het eten is. Ik maak trillend het bakje open. Ik kan moeilijk niks eten want dan ga ik sowieso flauwvallen onder de wedstrijd. Ik staar de nuggets. Abrupt stoppen de eetgeluiden naast me. ''Lies, ik snap dat je het moeilijk vind maar je moet echt proberen iets te eten. Neem er 3, dan ben ik al blij'' Zegt Robbie ineens. Ik knik. Ik wil dit echt wel maar elke keer wanneer ik moet eten komt die kut stem in mijn hoofd. Die stem die mij vertelt dat ik dik ben, lelijk, dat er veelste veel calorieën in zitten en dat ik al wel genoeg op heb vandaag. Ik walg gewoon van mijzelf. En dat maakt het leven echt niet makkelijk. Eten is iets wat gezellig moet zijn, met vrienden en familie. Maar bij mij voelt het als een soort straf, een soort toets hoe ik het beste zo min mogelijk calorieën kan eten. Ik word er verdrietig van hoe dit voor mij zo anders is dan voor bijvoorbeeld Robbie die nu naast mij zit. Ineens voelen mijn wangen nat. Nu begin ik ook al te janken. Geluidloos rollen de tranen over mijn wangen. Verdriet en afgunst naar mijzelf, dat is wat ik voel. Ik staar met mijn waterige ogen naar voren. Naar buiten, waar ik de rij zie met auto's die de drive in gaan. 

Ineens voel ik 2 armen om mij heen. Ik sluit mijn ogen en geniet van deze 2 volle minuten. Het is stil, het enige wat te horen is is het snikken van mij en de auto's die voorbij rijden. We zeggen allebei niks. Na 2 minuten laat hij los en kijkt hij me aan. ''Lies, het leven is niet altijd eerlijk. Iedereen struggeld wel ergens mee. Ik, Matthy, Raoul, Koen, Milo, Ezra, de mensen in de auto's die hier voorbij rijden. Iedereen Lies. En andere mensen hebben het soms net wat moeilijker dan anderen. Sommige mensen maken net wat meer mee dan anderen. Maar dat maakt je juist sterk. En dan denk je nu vast 'dat kan die sukkel nu mooi zeggen maar nu voel ik me zo ontzettend kut. Daar heb ik lekker veel aan' En dat klopt, daar heb je nu niet veel aan. Maar ik wil je gewoon zeggen dat het echt goed komt en het echt niet erg is om je zo te voelen'' Terwijl hij dit zegt blijft hij me recht aan kijken. Ik zucht diep. Deze woorden doen veel met mij. ''Ik vind het heel lief dat je zit zegt Robbie. En het klopt wat je zegt. Het voelt nu alsof ik dit gevoel gewoon de rest van mijn leven blijf voelen.'' Zeg ik terwijl ik hem blijf aankijken. 

Ik lig in bed. We zijn een halfuurtje geleden thuis gekomen. PSV heeft met 6-1 gewonnen. En wat was het gezellig. Er waren niet veel mensen maar de sfeer wat te gek. Na de Mac zijn we doorgereden naar het stadion, we werden verwelkomd door wat mensen die ook de wedstrijd mee mochten volgens. Zoals Giel de Winter van StukTV. Ik ben nooit fan geweest van hun. Ik kijk soms het jachtseizoen maar dat is alles. Maar het was echt gezellig. Misschien begin ik voetbal nu wel een beetje leuk te vinden. Ik glimlach meteen als ik denk aan de gezellige avond. En met die gedachten val ik in slaap.

Woorden -> 1319 - 18/2/24

Wat is Robbie toch een schatje in dit deel. 

Geniet van je dag en pas een beetje goed op jezelf <33

Kusjes Femke🩷