သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ၿခံထဲဆင္းေတာ့ လူေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလးစုံေနပါၿပီ။
ဒီညကိုကို႔ကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္း၍
ႏွစ္ကုန္ ဒီဇင္ဘာေတြလက္ထပ္မည္။
"သားတို႔လာၾက... ဒီမွာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကိုႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါဦး"
"ဟုတ္ကဲ့ဗ် ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္"
ခ႐ိုနီျဖစ္တဲ့ေဖေဖတို႔ကလက္တံရွည္သည္။ စိုင္းအေနနဲ႔လဲ ေနာက္ပိုင္းစီးပြားေရးကိုဦးေဆာင္ရမည့္သူျဖစ္၍ လူႀကီးေတြနဲ႔အဆင္ေျပေအာင္ေပါင္းရ၏။ ကိုကို႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တဲ့အတြက္ သူပိုႀကိဳးစားရမည္။
လြန္းေလးကိုဘာမွမခိုင္းပဲ စိုင္းခ်စ္တာပဲခံေစရမည္။
မီးေတြေမွာင္က်သြားသည္။ စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္း ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ကိုကို႔လက္ကိုလႊတ္လိုက္၏။
"စိုင္း! မီးေမွာင္သြားၿပီ။ ဘယ္မွာလဲလက္ကိုကိုင္ဦး။ စိုင္းလို႔! "
*ျဖတ္! ေဖာက္ ေဖာက္.....*
႐ုတ္တရက္ မီးရႉးမီးပန္းမ်ားထေပါက္၍ ေကာင္းကင္ေပၚေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ဒ႐ုန္းမ်ားနဲ႔ပုံေဖာ္ထားတဲ့စာေလးက
"Will You Marry Me KoKoLoon"
လြန္းရင္ထဲဟက္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ၾကည္ႏူးစိတ္ေၾကာင့္ မ်က္ရည္ဝဲလာၿပီး ေမာင့္ကိုရွာဖို႔ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒူးေထာက္ကာ လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းေနတဲ့ေမာင္။
"ေမာင့္! "
"လြန္း...ေမာင့္ကိုလက္ထပ္ပါ..."
လြန္းေခါင္းကိုအဆက္မျပတ္ၿငိမ့္ေနမိသည္။ ေမာင္က တင္းက်ပ္ေနေအာင္ဆြဲဖက္လိုက္၏။ ေမာင့္ကိုယုံၿပီးသားမို႔ စဥ္းစားစရာေတာင္မလိုပါဘူးကြယ္...။
"သိပ္ခ်စ္တယ္ လြန္းရယ္... ေက်းဇူးတင္ပါတယ္... ေမာင့္ဆီလာခဲ့လို႔ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဘဝဆက္တိုင္းေမာင့္ရဲ႕ပါရမီ
ျဖည့္ဖက္ေလးျဖစ္ေပးပါဦး"
"လြန္းလဲ...ေမာင့္ကိုခ်စ္တယ္"
မီးရႉးမီးပန္းေဖာက္သံမ်ားႏွင့္ လက္ခုပ္သံမ်ားထြက္ေပၚလာျပန္သည္။ ဒီေန႔ကလြန္းကိုတရားဝင္ပိုင္ဖို႔အတြက္ပထမေျခလွမ္း...။
