ZAMAN BİSİKLETİ

4. BÖLÜM

Elin de silahı olan bir hırsız gördüm. Çağla'nın ağzını kapatmış öylece oturuyorlardı. Birden elimde yastığı adama doğru fırlattım ve Çağla'nın elinden tutarak dolaptan çıkarttım ve dolabın kapağını hızlıca kapattım. Odadan çıkınca kapıyı da kilitledim. Hızlıca annemin yanına giderek onun da elinden tuttum ve evden çıkarttım. Hemen o sırada bir polis çağırdım. Polis gelip hırsızı aldı ve gitti. Annemle birlikte eve girdik. Annemin biraz olsun acısı dinmişti. Ama hala babamın yeri boştu. Onun yerini hiç kimse dolduramaz. Neyse annem biraz dinlenmek için odasına gitti. Kardeşimde odasına gitti. Ben hala babamın eve dönmesi için bir plan yapmaya çalışıyordum. Annem artık pes etmişti. Ama bende suçluydum. Annemi ben pes ettirmiştim. Keşke ettirmeseydim. Ben böyle kendi kendime konuşurken evde büyük bir sessizlik oldu. Ben neden sessizlik olduğunu öğrenmek için odadan çıktığımda birden kapı açıldı ve kapandı. Ben de annemin kardeşimle birlikte markete gittiğini sandım. Bir saattir gelmediler. Çok merak etmiştim. Dayanamayıp onları aramaya çıktım. Ama onları bulamadım. Neyse hazır onlar yokken ben de babamı aramaya gideyim dedim. Tam bodruma indim ki bir ışık gördüm. Bir baktım ki annem ve Çağla bisikletten iniyorlar. Onlara çok kızdım. Annem de:
-Benim amacım kötü birşey değil. Sadece babanı bulmak istedim sadece o kadar. Beni anla lütfen. Ben babansız bir hiçim. Sen de evlen bir o zaman anlarsın kızım, dediğinde benim içim yandı. Anneme çok üzgün olduğumu belirttim. Annemde:
-Seni anlıyorum kızım, dedi annem. Ben anneme sarıldım. Onu çok sevdiğimi söyledim. Oda beni sevdiğini söyledi. Artık babamın özlemini pek fazla çekmiyorduk. Biz mutlu ve şimdi daha küçük bir aileydik. Derken odamdan bir sesle irkildik. Bu hem ses hem de bir ışıktı. Bu bu galiba..................