Ο δικός μου κόσμος

Είναι κάποια βραδιά που ο ύπνος είναι για τους τολμηρούς...οι σκέψεις φαντάζουν τόσο ωραίες και βαριές που δεν μπορείς να τις αφήσεις για ένα όνειρο

Εκεί είναι που χάνεσαι στον κόσμος σου...

Έτσι και εγώ... πήρα την απόφαση να φτιάξω τον δικό μου καταγάλανο κόσμο...μόνο που ο κόσμος μου δεν ζηλεύει τίποτα από αυτόν

Σε αυτόν τον κόσμο...οι άνθρωποι αγαπάν και αγαπιούνται...προσφέρουν μόνο τις άπιαστες χαρές ...τα αδύνατα όνειρα

Εκεί υπάρχει πράσινο, ησυχία και ακατάσχετη λατρεία...ζωηρά χρώματα και γευστικά εδέσματα...δροσερός αέρας και καταγάλανες θάλασσες

Ο αέρας χαϊδεύει τα μαλλιά σου και σφυρίζει στα παράθυρια...μόνο που εκεί οι άνθρωποι δεν κρύβονται μες  τις θλιβερές τους κάμαρες

Οι άνθρωποι μοιράζονται τις αγαθές καρδιές τους... ανοίγουν τις καθαρές ψυχές τους που πλημμυρίζουν γαλήνη ,ευγνωμοσύνη και συμπόνια

Είναι στιγμές, που ο κόσμος αυτός μου δίνει ελπίδα... κίνητρο να προσπαθήσω...μα ο παλμός του ιδανικού ...χάνετε στον κρότο της πραγματικότητας..

Δεν μπορώ να μείνω στον κόσμο μου για πάντα..

Σπανίως, με βαριά καρδιά, επιστρέφω
...όμως εδώ δεν νιώθω τίποτα...παρά μόνο να εκπέμπουν..κακία, μίσος, μένος, ζήλια και απογοήτευση οι άλλοι...

Το μόνο που μου κρατάει παρηγοριά είναι μια πινελιά ουρανού και πράσινου μεταξύ των γκρίζων, τσιμεντένιων γιγάντων...