KELEBEK ÖMRÜM

🦋 BÖLÜM 3 🦋

     Bölüm Sözü:
  Bedelini ödemeden gittin, Her ölüp bittiğim günün.

   Bölüm Şarkısı:
EZHEL-FELAKET

      Bir odaya gelmiştik. Burası bu villaya göre çok sade ve çok dikkat çekiciydi. Raflar, şiir kitapları ile bezenmiş ve çiçekler ile süslenmişti. Şiirleri çok severdim. Oda beyaz ve siyah renklerle dekore edilmişti. Oda kocamandı hatta içinde bir sahne bile vardı. Etrafı incelemem Kadem'in sesiyle bölünmüştü. "Hadi seni sahneye alalım." Deyip eliyle sahneyi işaret etti. Heyecanlıydım. "Şimdi mi?" Diye utanmış bir sesle sordum. Göz devirdi. "Sence?! Hadi ya!" Diye sert bir sesle konuşmuştu bütün heyecanıma sıçmıştı.

   Sahneye karşı yavaş adımlar attım. Bundan sonra bu sahneye sahiptim. Hep burada şarkı söyleyecektim burası benimdi bunu ne kadar kendime yedirmesem de.

   Kadem'in gözlerine baktım. 'Hadi' der gibiydi. Derin bir nefes aldım tam şarkıya baslayacaktım ki 'Dur' diye bir işaret yaptı. Hiç fark etmediğim bir dolaptan bir kadeh ve içki olduğunu düşündüğüm bir şişeyi aldı ve tam sahnenin karşısında ki koca ve çok rahat olduğunu düşündüğüm koltuğa oturdu. İki gözünü kırptı 'başla' derecesinde. Derin ve heyecanlı bir nefes alarak başladım.

"Saçların ıslanır, ellerin bana bağlanır
Utanır söylemez, diz çöküp sana yalvarır
Dudakların bana nasıl da yakınken öyle
Bu rüyadan biri, biri beni uyandırır"

   Bakışları üzerimde gezindi. Baştan aşağı beni süzüyordu rahatsız olmuyor değildim. Elindeki içkiyi kadehine boşaltıyordu. Hayatımda hiç içki içmediğim için ne içtiğini bile bilmiyordum.

"Saatler geçmiyor, bu rüzgar artık esmiyor
Bana senden kalan hatıralarda yetmiyor
Ellerim üşüyor, fotoğraflar konuşmuyor
Bu zalim dünyada hiç bir şey beni ısıtmıyor"

   Gözlerimi kapattım bu mısralar içimi yakıyordu. Canhıraş çığlıklarımı dökmeme beni itiyordu. Kalbimde ki yara deşiniyor deşiniyor ve beni ağlamam için kudurtuyordu. Buna rağmen sesimi değiştirmeden şarkıya devam ettim.

  "Bi sahne kurmuşum, Kadıköy'de buluşmuşum
Seninle ağlayıp saatlerce konuşmuşum
Verdiğim sözleri birer birer unutmuşum
Üzgünüm sevgilim, düşlerimle savrulmuşum"

   Acı acı şarkıya devam ederken bu mısralar beni acıyla yoğrulmuş bir gülümsemeye sürüklemiş, gözlerimi açmama sebep olmuştu. Kadem'in bakışlarıyla karşılaştım. Kadem'in o sert gözleri yerini yumuşamış ama anlamaz bakışlara sürüklemiş gibiydi. Elindeki kadehi kafasına dikti ve hızlı bir şekilde yine kadehini doldurdu.

  "Bu dağ bu karları nasıl taşır,anlamadım
Ben bir kez vuruldum, bir daha hiç kalkamadım
Sevmeyi denedim, afalladım ,affalladım
Denedim olmadi hiç kimseye inanmadım"

   Vücudum da bir yıkılış vardı. Bu şarkı neden beni bu kadar anlatıyordu, neden bu kadar içimi yakıyordu hiç bir şekilde bilmiyordum ama acılar içerisindeydim. Ayaz şu anda kafamın içinde beynimi yiyordu adeta. Ellerimin arasında ki ölümü aklımı terk etmiyordu.

  "Ah, canım sevgilim, derin bir okyanustayım
Hiç kimse gelmiyor, bırak beni, konuşayım
En azından bugün,bugünde sonbahardayım
Soracak olursan ben şimdi uzaklardayım