Ilang beses akong humikab, nag-inat inat pa ako saka umupo sa kama. Antok na antok pa rin ako kahit higit walong oras naman ang tulog ko. Muli akong humikab saka dinampot ang cellphone kong nasa ibabaw ng study table. Tinignan ko ang oras doon at wala sa sariling napabangon sa aking kama nang makitang mag-aalasyete na ng umaga. Exactly 8 ang klase ko at kung mananatili pa akong nakaupo ay baka ang nakasimangot na mukha ni Professor Martin at ang sermon nito ang magiging agahan ko.
Si Professor Martin ang unang klase ko sa umaga. Kinilala siya bilang isa sa mga striktong Professor ng Universidad na pinapasukan ko.
Ang Deilands University.
Ang University na ito ay naging tanyag dahil sa mga mahuhusay na guro na talagang ipinagmamalaki ng buong School. Mapapatunayan ang husay nila dahil sa bawat hallway na dadaanan papunta sa mga silid ay makikita ang ibat-ibang sertipiko na nakamit nila, sa loob at labas man ng bansa. Bukod sa pagiging mahusay ay talaga namang disiplinado at strikto ang mga ito sa kanilang mga estudyante. Balita ko nga, bago pa man ako makapasok sa loob ng University ay wala raw nagtatapos sa paaralan na ito na hindi nagiging matagumpay. At napatunayan ko iyun nang tuluyan na akong nakapasok dito.
Bukod kay Professor Martin ay may ilan pa akong kilalang mga guro na talagang hindi mo nanaising gumawa ng kahit na anong ingay dahil sa pagkaistrikto. Andiyan si Professor Dela Cruz, ang matandang dalagang Professor namin, si Miss Ventura na laging galit kahit na wala naman kaming ginagawang masama, si Mr. Legaspi na kung magbigay ng quiz ay sobrang hirap. Akala yata niya ay Google ang utak namin, kahit hindi nakasali sa discussion ay isasama niya. Mabuti na lamang dahil yung ibang striktong guro ay hindi kami natuturuan, kung magkaganon man ay baka maging tuod na kami sa bawat klase na mayroon kami. At ang malalala pa roon ay baka hindi rin kami makagraduate dahil sa sobrang taas ng standard nila.
Hingal na hingal ako sa sandaling marating ko ang silid kung saan nagaganap ang unang klase ko. Sinilip ko ang suot na relo. Napasapo na lamang ako sa aking noo nang makitang late na ako ng higit fourty minutes. Napapikit na lamang ako, saka kumuha ng lakas ng loob bago ko hawakan ang doorknob ng pinto.
Isa.. dalawa.. tatlo..
Pagbibilang ko sa aking isip bago pihitin ang doorknob at itinulak pabukas ang pinto. Nakapikit ang aking mata habang ginagawa ito. Bilang paghahanda na rin sa aking sarili dahil sigurado akong makakatanggap ako ng sandamakmak na sermon mula kay Professor Martin.
Nanatiling nakapikit ang aking mata nang ihakbang ko ang aking mga paa papasok sa silid. Tahimik ang apat na sulok ng kwarto na siyang nagpadagdag sa kaba ko. Ayaw na ayaw pa naman ni Professor Martin na naiistorbo ang klase niya.
Mga ilang segundo na ang nakalipas simula nang pumasok ako sa loob pero wala pa rin akong naririnig na kahit na anong ingay. Dito ko na naisipang imulat ang aking mata dahil naisip kong baka nagmumukha na akong tanga sa paningin nila.
Sumalubong sa akin ang tingin ng mga kaklase ko. Silang lahat. Mababakas sa mga tingin nila ang iba't-ibang uri ng emosyon.
May kinakabahang tingin.
May natatakot.
May naaawa at kung ano-ano pa. Sobrang galit ba si Professor Martin kaya ganito sila makatingin sa akin ngayon? Para akong hahatulan sa hukuman ha.
Nang ibaling ko ang tingin kay Lexi ay ngumuso ito na siyang nagpakunot sa aking noo. May sinasabi siya na hindi ko maintindihan. May senesenyas siya na hindi ko makuha-kuha. Ano ba naman 'tong babaeng 'to?
"Don't you intend to close the door, Miss?" Ang aking mata na nakapukol kay Lexi ay agad nanlaki at kusang naglakbay papunta sa harap kung saan naroroon ang white board, kung saan nanggaling ang malamig na tinig ng isang babae.
