Asena

1.Şehit

Ailemi kaybetmiştim.

Gözlerimin önünde, öylece gitmişlerdi. Hiçbir şey yapamamıştım. Ben niye hayattaydım ki?

"Gülce, yalvarırım konuş artık."

Sustum.

Albay saatlerdir dil döküyordu konuşmam için. Kardeşlerim susarken benim konuşmamın anlamı yoktu.

"Bak, acın büyük. Acımız çok büyük. Dört askerimi kaybettim ben, anlıyorum seni. Ama böyle olmaz Gülce, onlar şimdi burada olsalar-"

"Ama yoklar."dedim sessizce. Titrek bir nefes verdim. "Daha erken fark etmeliydim, her şey benim suçum."

"İki kurşun, Gülce."dedi Albay sinirle. "Onları kurtarmak için iki kurşun yemişsin. Canını hiçe saymışsın. Senin suçun değildi."

"Hayalleri vardı onların." Gözümden düşen yaşları umursamadım. "Aileleri vardı."

Albay'a çevirdim gözlerimi yavaşça. Yutkundu. "Benim kimsem yok, ölmesi gereken bendim."

"Gülce kes şunu."dedi çaresizce. "Bunu biz seçemeyiz."

"Ölüyorum, komutanım." Hıçkırdım. "Onların yüzü aklıma geldikçe ölüyorum."

"Geçecek demeyeceğim, Gülce. Geçmeyecek. Kardeşlerinin intikamını almayacak mısın?"

İçimi öfke kapladığında burnumdan soludum. "Ben kardeşlerimin kanını yerde bırakır mıyım komutanım?"

Gururla gülümsedi. Koluma birkaç kez hafifçe vurdu. "İşte benim kızım."

Gülümsemedim, tepki vermedim. Duygularım alınmış gibiydi. Tek bir şey hissediyordum; öfke. Kardeşlerimin ölümüne sebep olanlara öfkeliydim. Ve bu hiç geçmeyecekti.

"Çıkmak istiyorum artık buradan. Ne zaman taburcu olacakmışım?"

"Bir süre buradasın. Seni bulduğumuzda kalbin durmuştu, Gülce. Ölümden döndün. Hemen çıkamazsın."

"Keşke dönmeseydim."diye mırıldandım.

Tanıdığım Gülce bu değildi. Benim tanıdığım Gülce her zaman gülümser, komiklik yapar ve yaşama sevincine sahip bir kızdı.

Ben artık İzem'dim. Fakat sorun şuydu, İzem yıllar önce ölmüştü. Öldürmüşlerdi. Canını çok yakmışlardı ve artık canı yanmamalıydı.

Ben artık hiçbir şeydim.

Kardeşlerim olmadan ben bir hiçtim.

"Bir daha geldiğimde seni toparlanmış olarak görmek istiyorum, asker. İyileşmeye bak, şimdi gitmem gerek. Vatan beni bekler."

"Görüşmek üzere komutanım."

Kafasını gülümseyerek salladı. Derin bir nefes aldım, bundan sonra nasıl yaşayacaktım bilmiyordum.

1 ay sonra;

Yaşayamıyordum.

Hastaneden taburcu olmuştum, yaralarım daha iyiydi. Psikolojim için aynı şeyi söyleyemezdim.

Kabuslarım o günle dolmuştu. Onlar her öldüğünde benim canımdan can gidiyordu.

Yine kabuslarla uyandığımda kendimi şehitler mezarlığında bulmuştum.