" မင်းကြီး...!!!မင်းကြီး!!!
ဟင်းးဒီကလေးပြောရဆိုရခက်နေတူန်းပဲ"
မယ်တော့်နန်းဆောင်ကထွက်လာသည်နှင့် ဒေါသအလျောက် ခြေလှမ်းပြင်မိသည်က ရှောင်ကျန့်ဆီကိုသာ...
ထိုအချိန် နန်းဆောင်ပေါက်ဝမှာ
မင်းကြီးနဲ့ ဆုံခဲ့တဲ့ ချင်းဟွာက
မယ်တော်ကြီးဆီ အခစားဝင်လာခဲ့သည်။
" ချင်းတွာ မယ်တော်ကြီးကို ဂါရဝပြုပါတယ် "
"အင်း ချင်းတွာ ဘာတွေစုံစမ်းလို့ရခဲ့လဲ
အခုရောဘာတွေ သိခဲ့ရပြီလဲ"
"ကျွန်တော်မျိုးမ စုံစမ်းခဲ့ပါတယ် ဒါပေမဲ့
တော်တော်များများ
ဆေးဝါးရောင်းတဲ့ကုန်သည်တွေတောင်
မသိတဲ့အဆိပ်ပါတဲ့ ဒါနဲ့...မင်းကြီးက
အတော်လေးဒေါသထွက်နေပုံပဲ
ခုနက အပေါက်ဝမှာ မင်းကြီးနဲ့တွေ့ ခဲ့တယ်..."
"ဟုတ်တယ် အဆိပ်ကိစ္စ ရှင်းလျန်နဲ့
ပတ်သက်တယ်ပြောလိုက်လို့တဲ့
ဒီကလေး ဘာလို့ ဒီလောက်ဒေါသကြီးနေမှန်းမသိဘူး"
"အော် ဒီကိစ္စသိပ်မသေချာသေးလို့
မင်းကြီးက စိတ်တိုသွားတာဖြစ်ပါလိမ့်မယ်"
ချင်းဟွာ စိတ်ထဲမှာတော့
*မင်းကြီးမျက်ဝန်းတွေက ဘာလို့ဂနာမငြိမ်ဖြစ်နေရတာလဲ *
.....................
"ယွဲ့ယယ် သက်သာသွားပြီလား"
"ဟုတ်ကဲ့ သခင်လေး"
"တောင်းပန်ပါတယ်နော် ငါ့ကြောင့် အခုလိုမျိုး...ဟင့်"
"မ...မဟုတ်ပါဘူး
သခင်လေး... သခင်လေး...
မငိုပါနဲ့ ယွဲ့ယယ် ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး မငိုပါနဲ့ "
"မင်းငိုနေလို့ ယွဲ့ ယယ် ခံစားခဲ့ရတာတွေ
ပျောက်သွားမှာလား ရှောင်ကျန့်"
"ကျန်းချန်...ကျန်းချန်...
မင်းပြန်လာပြီလား
ငါမင်းကို တကယ်သတိရနေတာ"
ထို့နောက် ရှောင်ကျန့်က
ကျန်းချန်ကို ပြေးဖက်လိုက်သည်။
" အဖြစ်မှန်ကိုစုံစမ်းမှ
အမှန်တရားကိုသိမှာပေါ့ "
ထိုအချိန်...
"တောက်!!!
ကောင်းလိုက်တဲ့ ရှောင်ကျန့်!!!
အစေခံနဲ့တောင် တယုတယထိတွေ့ နေတယ်ပေါ့လေ !!! "
အပိုင်း ၂၀
Start bij het begin
