Gabay ng Ulan

Kabanata 23

“Bakit kayo nandito?” Of course, sinimulan ko na ang pag-iinterview sa kaniya.

“Sinong kayo? Ako lang.” sagot ni Brishen.

Nangunot ang noo ko roon. We are eating ice cream and he's looking to me with disgusted face as he watches me eating Matcha. Chocolate ang pinili niya kasi roon lang din naman siya pamilyar.

Hindi ako sumabay sa kaniya, nor sitting after him on his motorcycle. Hinamon ko nga ng racing kanina gamit ang Ninja ko. Hindi naman pumalag. Bading talaga.

Kung ano-ano lang ang sinabi niya. Palagay ko nga ay na-a-adopt na ang wordings ko ng isang 'to. Nahihigop niya rin ang kakapalan ng mukha ko kaya puro pang-uurat siya. Inis na inis naman ako.

“Mag-m-motor ka tapos ganiyan ang suot mo?” naaalala kong sa kung gaano kakunot ang noo niya ay ganoon din ang pangunguwestiyon niya sa suot ko.

“Hoy! Stretchable 'to!” umirap ako at nagpatiuna sa pagpapatakbo ng motor.

Ngayon, I am interviewing him. Siya lang pala ang umuwi rito. Siguro ay nandito rin si Hayaba kaya siya present sa lugar na kung nasaan ako. Nakakainis naman. Hindi na naghiwalay ang landas namin.

Nakakainis ang mukha niya, for real.

“Bakit ka ba nandito?” tinaasan ko siya ng kilay.

“I have a motor racing to attend.” tinaasan niya rin ako ng isang kilay.

Aba, palabarn.

Umirap ako. It's possible that he would really going to attend something but I would like to force na kaya siya nandito ay para kay Hayaba. Malay ko bang sa Batangas din maglalagi si Hayaba?

“Sus! Baka si Hayaba ang pinunta mo!” I teased him.

“No. It is true that I have a sport to attend, Aoibheanne.” mariin niyang sinabi iyon.

“Anong oras? Pasama nga?” I really insist it.

Samantalang, sa kinakain kong ice cream ay may tumulo sa daliri kong nakahawak doon. I immediately taste the leak in my fingers. Diring-diri naman siya nang makita ang ginawa ko.

Kaartehan na naman hindi naman pogi. Kapanghe pa.

“12:00 PM.” aniya.

“Uy, sama ako! I would like to go there para ma-witness ang mga poging motors and drivers.” ngumiti ako nang malapad sa kaniya.

“Ako lang pogi roon.” banat niya naman.

“WOW?!”

Humagalpak ako ng tawa sa banat at patutsada niya sa akin. First time ko siya marinig na magbiro ng ganoon. Hindi ko naman alam na may talent pala siya sa pagiging joker!

“Nakakatawa ka talaga mag-joke!” humagalpak ako ng tawa roon.

Though, totoo naman na gwapo siya. Kumapal lang talaga ang apog niya ngayon. Kung makapal na ang mukha niya noon pa man, mas kumapal iyon ngayon.

Mas dumoble rin ang pang-iinis niya sa akin maging ang pamimilosopo. Mas magaling na siya sa akin mamilosopo ngayon. Lalaki nga naman!

“Whatever, Aoibheanne.” masungit niyang sinabi at nauna sa paglalakad para iwan ako.

Mas lalo akong humagalpak roon. Kalaunan, sa kaniyang destinasyon naman kami pumunta. Gusto kong panoorin kung paano nagaganap ang motor racing. I guess, it would be fun with lots of barriers and obstacles.

Nilibot ko ang paningin sa buong lugar at napakaraming mararangyang motor. But for me, Brishen's Ecosse Spirit is above of all. Kung pagbabatayan ang tunog, mas pipiliin kong mapakinggan araw-araw ang tunog ng motor ni Brishen.

My heart is pounding so loud seeing Brishen preparing his gears. Nilibot ko ang paningin sa lugar. Pakurba-kurba iyon at putikan kaya paniguradong dudulas ang motor anytime soon.

Marami rin ang manonood. They are already cheering for their desired person. Samantalang ay hindi naman ako makasigaw dahil I am not aiming him to join in here, but because he likes this, I quest for his triumph.

A shot of a gun filled the place with unison of cheers. Chill lang si Brishen base sa postura. Siya ang nangunguna at madali siyang nakarating sa pakurba-kurbang daan na maputik. I shut my eyes when I saw how he fly with his motor in an instance!

Hindi ko nagawang mapanood ang panimula ng racing. But when I get to be more confident that he is really good in this field, walang kisap ko siyang pinanood.

Napakalakas ng kabog ng puso ko the whole time. Ni hindi ko na nagawang masulyapan ang ilang gwapong motorista. Pero kahit na gaano sila kagwapo, walang makakapantay sa kung gaano kagwapo ang mga motor nila.

Brishen bagged the first place. Agad akong lumapit sa kaniya. When he's removing his helmet, some of the crowd cheer. Pinanatili ko naman ang tingin ko sa kaniya.

“You look annoyed. What happened?” siya habang inaayos ang buhok.

“Wala. Anong annoyed? Mama mo, annoyed.”

After his racing, kumain kami sa isang cafe. Doon ko lang naisipan na buksan ang cellphone ko sa bag. Tumambad sa akin ang ilang mga messages na hindi ko alam kung kanino galing dahil agad ko rin iyon pinasok sa bag nang magsalita si Brishen.

“Do you have a date tonight?”

“Oo.” I said shortly.

Tumaas ang kilay niya. I did not bother to say any thing. Ang tinutukoy ko naman na date ko ay sina Daddy. Daddy will be having a surprise for my Mommy tonight and I am his congirl.

Tahimik lamang kaming kumain ni Brishen. Medyo head turner nga lang, lintik na yan. Lagi na lang head turner kapag siya ang kasama ko. Wala bang ibang senaryo riyan?! Like, gurl, lagi na lang siyang tinitignan!

Kung ako ang Girlfriend niyan, lagi kong itatabi sa akin 'yan. Baka bigla akong makapanabunot kapag may kinikilig at lumalandi sa kaniya. Good thing, I'm not his Girlfriend.

While on the restau, someone made a scene. My heart flutters with that and I slapped Brishen real hard so many times.

Kinikilig ako! Ano ba?!

Napatayo ako sa kinauupuan. Napapapadyak din ako habang yapos ang sarili. Ito ang sana all talaga e.

The ring looks so expensive. Yung babae ay nagulat ngunit mangiyak-ngiyak. May tumutogtog na violin sa paligid. And when the girl said yes, we cheered in unison for the successful proposal.

“Hoy! Brishen! Nakakakilig!” ako habang hinahampas ang braso ni Brishen.

“You also wanted that kind of proposal?” he asked.

“Hindi naman. Kahit hindi sa ganoong lugar. I would like my man to propose when he feels like. At ang singsing, kahit hindi mahal. Basta ba he is the one who carved it in. At siya rin ang naghanap ng mga bagay na kailangan niya para magawa ang singsing na ibibigay niya sa akin.”

“What if he don't have the money for ring? O wala siyang oras?”

“It's not excuses! Nagiging provider talaga ang lalaki when he is inlove. At kung wala siyang pera para sa engagement ring, kaya niya naman sigurong mag-ipon 'di ba? It's not a matter of money, it's a matter of effort and sacrifice. At kung walang pera, then, find ways! Hindi puwedeng magyayaya ka ng kasal tapos wala naman pera pantustos. Hindi rin puwedeng walang oras.”

“Uh-huh.” tanging side comment niya.

“Men don't find time, they make.” siningit ko ang ultimate motto ko for men.

“Taas standards.” si Brishen said.

“Because, I am, myself, a standard.”