Sandığın gibi değil

.

.
İçinde bi sızı hissetti küçük kız, ruhundan gelen. Ağlamanın ötesinde bi acı hissetti, kalbini delen. Gözlerinden akan bi yaş yoktu ama ağladı hüngür hüngür içinden. Annesinin istemeyen bakışları verdi o acıyı ufacık yüreğine. Küçücük parmaklarına değen, annesinin göz yaşları parçaladı çocuk ruhunu.
   Sabahları uyandığı hıçkırık sesleriyle nefret etti yaşamdan. Sesi engelleyemediği için sitem etti minik ellerine. Kız çok küçüktü evet ama büyütmüştü annesi ruhunu onun küçücük bedenine aldırmadan. Saçlarını hiç sevmedi, annesi zorlanırdı tararken. Bedeninden nefret etti, annesi sevmezdi çirkin şeyleri. Kendinden bişey kalmayınca, annesinden nefret etti. O gün yaşlandı işte o kız, o gün terk etti onu ruhu herkes gibi...
   İnanmak istedi tekrar, kaybetmemek için direndi gözlerindeki ışığı. Annesinin; ben sana ne yaptım, Allahım diyen sesini duyduğunda sorguladı tanrıyı. Oysa o severdi var olmayı. Ama sordu işte o soruyu, bizi neden yarattın tanrım, ne yaptık biz sana...