အပိုင်း ၂ အကြီးဆုံးသမီး

မွေးနေ့လက်ဆောင်အတွက် စိတ်ပူနေသူမှာ ချန်ဝေ့တစ်ယောက်တည်းမဟုတ်ချေ။ ကျောင်းသားသမဂ္ဂမှ အဖိတ်ခံရသူအားလုံး စိတ်ပူနေကြခြင်းဖြစ်သည်။ ပုံမှန်အားဖြင့်တော့ သမဂ္ဂမှ လူများအချင်းချင်း မွေးနေ့လက်ဆောင်များပေးတတ်ကြသည်။ ထိုသို့ပေးရာတွင် ယွမ် ၁၀၀ ကျော်လျှင် ဈေးကြီး၍ မတတ်နိုင်ပဲ ယွမ် ၃၀ လောက်သာ သုံးနိုင်ကြသည်။

သို့သော် ကျန်းချီကတော့ ပြိုင်ကားမောင်း၍ နာမည်ကြီး C အိတ်ကိုကိုင်သည့် သူဌေးသမီးဖြစ်ရာ ယွမ် ၁၀၀ ထက်နည်းသော လက်ဆောင်ပေးလို့ ကောင်းမည် မဟုတ်ပေ။

ချန်ဝေ့က အခြားလူများအား ပြောပြလိုက်ရာအကုန်လုံးသဘောတူကြ၍ ပိုက်ဆံစုထည့်လိုက်ကြသည်။ လက်ဆောင်အတွက် ဆွေးနွေးရာတွင် ကောင်မလေးတစ်ယောက်၏ အကြံဉာဏ်အတိုင်း နာမည်ကြီးအလှပြင်တံဆိပ် လက်ဆောင်ဘူး ကို ဝယ်ပေးရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြသည်။

ဤသို့လုပ်လိုက်ခြင်းအားဖြင့် တစ်ယောက်ကို ၂၀၀ ယွမ် ပင် မပေးရတော့ချေ။

ယွဲ့စုန့်က လူများဆီမှ ပိုက်ဆံစုလိုက်သည်။ ချန်ဝေ့ကတော့ စိတ်ညစ်နေလေသည်။

"ကုန်ပါပြီ...ကုန်ပါပြီ...ဈေးကြီးလိုက်တာ..."

ယွဲ့စုန့်က နှစ်သိမ့်လိုက်သည်။

"စိတ်မပူပါနဲ့ကွာ...မင်းပိုက်ဆံနဲ့တန်အောင် ပြန်စားရမှာပါ..."

လူတိုင်းသည် ဤကိစ္စကို သိပ်အာရုံမစိုက်ပဲ နောက်ဆုံးစာမေးပွဲအတွက်သာ ကြိုးစားနေကြရသည်။

စာမေးပွဲပြီးသောအခါ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်က အကုန်လုံးဝိုင်းစုထားသော ပိုက်ဆံများကိုယူ၍ အလှပြင်ပစ္စည်းလက်ဆောင်ဘူးကို ဝယ်လိုက်သည်။ စာမေးပွဲပြီး၍ သုံးရက်အကြာတွင် ကျန်းချီပေးသည့် လိပ်စာအတိုင်းလိုက်၍ မွေးနေ့ပွဲသို့တက်ရောက်ရန် ရောက်လာကြတော့သည်။

သူတို့သည် ကျန်းချီ၏အိမ်က ကြီးမားသောစံအိမ်ကြီး ဖြစ်မည်ဟုခန့်မှန်းထားကြသော်လည်း တကယ်ရောက်သွားသော အံ့ဩမှင်သက်ကုန်ကြရသည်။ သူတို့ဝယ်လာသည့် ဈေးကြီးသောအလှပြင်လက်ဆောင်ဘူး ပင်လျှင် ဤအိမ်ကြီးနှင့်မတန်သလို၊ သိမ်ငယ်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။