IŞIKSIZ GÜNEŞ

SEN BİR HÂYÂL KADAR GÜZELSİN

Gözlerim karanlık bomboş odada geziniyordu.  Üşüyordum ,yanlızdım ve korkuyordum.

Lakin şöyle bir sıkıntı vardı. Ben her zaman yanlızdım, ben her zaman karanlığın içindeydim şimdi mi korkuyordum? Ben karanlığa sevdalıyken, şimdi mi ondan korkar olmuştum? Ben hep tek başımaydım, şimdi mi yanlız olduğum için hayıflanıyordum? Peki ya neden? Duygularımı içime gömeli asırlar olmuşken ,neden durduk yere yeniden var olduklarını belli etmeye başladılar?

Ellerim kalbime gitti ,uzun zaman olmuştu attığını hissetmeyeli. Ama şuan burdaydı , ve var olduğunu göstermek için hızlı bir şekilde atıyordu.

Gözlerimi etle kemiğin arkasında saklanan kalbimden çektim. Karanlığa tekrar baktım , kaçacak yer arıyordum ,burdan kurtulmak istiyordum.

Karanlığa doğru bağırdım “Nerdeyim ben!?”  kendi etrafımda bir tur dönerek “Burası neresi!?” dedim bağırarak, ama sesim yankılanarak bana geri döndü. Kendimi yere attım, tam umutsuzluğa kapılıyordum ki bir ses duydum. “Burası araf kızım.” Bu ses son derece netti, bir o kadar da güzeldi. Peki kızım dediğinde ne diye kalbim bu kadar çok ağrıdı? “Sen kimsin!?” Karanlık, bir toz misali dağıldı, ve bu kadar pisliğin arasından bir ay kadar temiz olan ,arkası dönük bir kadın çıktı. Gece gibi kara saçlara sahipti ,üstünde siyah ve gri'nin hüküm sürdüğü uzun bir elbise , ve başında mükemmel bir şekilde duran bir taç vardı. Peki bu kadar kasvetin içinde bu kadın nasıl bu kadar güzel olabiliyordu? Ne kadar dirensemde kendimi bu kadınla kıyaslamadan alı koyamadım. Benim üstümde yırtık pırtık bir elbise vardı ,saçlarım karman çormandı, her yerim kan revan içindeydi. Buydu işte insanların çok sevdiği hayat, adaletsizdi ve insanları ezmeye bayılırdı.

Kadın hafif bir şekilde yana döndü, beni görebildiğini biliyordum ama ben onu göremeyecek bir konumdaydım. “Öyle düşünmemelisin, herkesin bir imtihanı vardır, seninki de buymuş demek ki.” dediği sözlerle afalladım “Ne? Nasıl? Sen nasıl benim düşündüklerim bilebilirsin!?” “Senin hafızanı okumak benim için çok kolay.” sağ elini kaldırdı ve parmağını şıklattı. Gözlerim şaşkınlıkla açıldı. Gecenin karanlığında, bir gölün yanında buldum kendimi. Ortam şaşırtıcı derecede huzurluydu, hayvanların çıkardığı sesler korkutucu olmak yerine beni evimde hissetiriyordu. Karanlıkla bütünleşen çimen renklerinin sabah olduğunda yeşil olduğunu görmeme gerek yok zaten bunu anlıyorum. Etrafımızda gezinen ateş böceklerinin oluşturduğu anı kimse oluşturamazdı. Biz iki genç kadın gölün hemen kenarındaydık ve ateş böcekleri etrafımızı sarmıştı, ay tam tepemizdeydi ve parlıyordu. Kadın yavaş bir şekilde bana döndü. Böyle bir güzellik, doğa'ya aykırı değilmiydi? Hafif çekik olan gözlerinin rengi laciverti, dudakları ve burnu bir resamın eliyle çizilmiş gibi, ten rengi süt beyazıydı, yüzünde hatta vucünda tek bir kusur bile yoktu. Bu kadın tek kelimeyle ay'ı temsil ediyordu. Bu kadının îlâhî bir güzelliği vardı. Kadın-erkek farketmezsizin tüm insanları etkisine alabilirdi, ben neden onun kadar mükemmel değilim peki? Neden böyle bir rezilliğin içinde büyüdüm?

Ona doğru bir adım attım “Sen kimsin!?” gülümsedi
“Ben senin annenim.”
“Ne?”
“İnanmıyormusun bana?”
“Nasıl inanabilirim sana? sen bir hâyâl kadar güzelsin. Benim hep dilediğim ama hiç gerçekleşmeyen bir hâyâl gibisin. Söylesene ben ne iyilik yaptımda sen geldin.”
“Sende bir gökyüzü kadar güzelsin. ”
“Benmiyim bir gökyüzü kadar güzel olan?”
“Evet sensin, ve gün gelecek benden bile güzel olacaksın.”
“Nasıl?”
“Senin gerçek görüntün bu değil, sadece kendini bulmalısın. Kehaneti bul kızım. Vakit azalıyor ,savaş kapıda. Ama seçim yaparken dikkatli ol, nedense üzüntü görüyorum geleceğinde.”

Gördüğüm kabusta neyin nesiydi. vucüdum halsizdi, sürekli terliyordum, ve bilincimi açık tutmakta zorlanıyordum. Artık hiç birşey hissetmiyordum. Acı bile çekmiyordum. Acı çekmeliydim, Yoksa kimse beni yaşadığıma inandıramaz.

Acı bazen insanın en büyük isteği olabilir.

Bölüm biraz kısa oldu, ama gelecek bölüm çok heyecanlı geçecek.

Yorum ve oyları bekliyorum. ❤