~İSYANKÂR🫀~

~Kaza~

Keyifli okumalar dilerim 🫀

...

"A-Asaf Bey.."

Gördüğüm yüz ile şaşkınlığım büyürken ağzımı açıp zar zor konuşmuştum. Konuştuktan sonra gözlerim kanla yıkanmış yüzünde gezindi. Çok kötüydü..

Kendimi kötü hissettim.
Düşerken bana kalkan olmuş ve benden daha fazla hasar almıştı, bu duruma üzülürken kendi kendime sövüyordum.

Yeşil ormanları delici bakıyordu, o yaralanmasına rağmen ben onun için endişeleniyordum. Adamın yüzünde tık yoktu.

"Asaf Bey, iyi misiniz?!"
Üstümde, elleri belimi sıkı sıkıya sarmış vaziyetteydi. Ağırlığını üstüme vermiyordu, yoksa nanay. Olduğumuz pozisyondan rahatsız olsamda çaktırmamaya çalıştım.

"Oradan bakınca nasıl görünüyorüm." Cevap bekler gibi ağzının içinde bir şeyler mırıldanırken benimle dalga geçtiğini anlamamış konuşuyordum.

"Şey, biraz kötü.."

"Öyle mi," ifadesiz bakışlarına yenilip konuşmaya devam ettim.

"Tamam kabul, çok kötü görünüyorsunuz.. hemde oldukça."

Ellerimi kaldırıp alnındaki yaraya dokundum, dokunmaz olaydım çünkü elime bulaşan kan midemi bulandırmıştı. Ellerimi kızgın ateşe değermişçesine hızla çekip gözlerine odaklanmaya çalıştım yoksa bayılmam an meselesiydi. Hemen sonra tekrardan konuşmaya başladım.

"Ben özür dilerim, bir anda geliş-"

"Açıklamana gerek yok, baş belası olduğun belliydi zaten."

Kaşalarım çatıldığında yaramdan dolayı sızlayan başımla yüzümü buruşturdum.

Benim nerem bela Asaf Bey?

Asaf Beyin gözleri parıltılarla aydınlanırken kendimden şüphe ettim, içimden söylemiştim değil mi?

"Neren bela değil ki.."

Allah belamı ama ya.

Miğde bulantısı bedenimi ele geçirdiğinde bulanıklaşan yüzüyle gözlerimi kırpıştırdım. Hepten gözlerim karardığında başıma vuran ağrıyla bilincim olduğum zamana adeta çarptı. Bilincim yeniden netleşince çatılan kaşları gözlerimin radarına takılmıştı. Gözleri ise her zamanki boş bakışlarını atıyordu. Ne garip adam..

Zaten soğuk olan ortam yüzünden titrerken üzerimde olan bakışlar hiç iyi gelmiyordu, derhal üzerimden çekilmeliydi.

Kalkması için beklerken gözlerim istem dışı kapanmıştı, yeniden açmak için gücümü toplamaya çalışıyorken alnımda hissettiğim yumuşak bir dokunuşla azalamak üzere olduğum gözlerimi açtım. Ben gözlerimi açmışken yüzünü geriye çeken Asaf'ı görmüştüm. Ne yani az önce alnımı mı öpmüştü?

Yaşadığım farkındalık sinir belirtilerini hârelerime taşırken konuşmaya bile mecalim yoktu, bu adam kendini ne sanıyordu!

"S-sen..." Ne kadar uğraşsam da sesim bir fısıltıdan öteye gitmemişti.

"Ateşin var." Sert gelen sesi karardığına yemin bile edebileceğim gözleriyle birleşince oldukça korkutucu görünüyordu.

Ateşim olduğunu biliyordum. Bu sorun değildi, sonrun hâlâ üzerimde olmasıydı.