දෙසැම්බර් 30 වෙනිදා....
හිරු එළිය වැටෙන්න තව හෝරා දෙකක්ම තියෙන යාමේ පාන්දරම පියතිලක ගෙදරින් එළියට බහින සද්දෙට ඊයෙ රෑ දෙගොඩ හරියක් වෙනකන් අඩලා අඩලා රතු කරගත්ත ඇස් වලට පුංචි විවේකයක් දීලා මැදියම් රැයේ යන්තම් ඇහැ පියව ගත්ත සිහිනව ගැස්සිලා ඇහැරුණා.
"අ..භී අ..යියේ...."
නිදිමතේම ඇදේ පෙරලෙමින් ආක්ෂගෙ නම මුමුණන සිහින ලගට ආපු මල්ලිකා කොල්ලගෙ හිස අතගෑවේ කොල්ලට තව ටිකක් නිදාගන්න ඉඩ දෙන්න හිතාගෙනයි... පොඩි බේබි කොල්ලට නොකියම යන එක හොඳ යැයි හිතාගෙන ආක්ෂ යන වෙලාවක් නොකියපු මල්ලිකා පියතිලක ගිය හැටියේ දොරත් වහලා දාලා සිහිනගෙ එහා පැත්තෙන්ම ඇදේ ඇල උනා.
"අ...භී...අ.අයියේ.."
අඩ නින්දෙ සිහින තවමත් ආක්ෂගේ නම මුමුණනවා.. මල්ලිකාට මතක් උනේ ඊයෙ රෑ මුළු ගෙදරම දෙවනත් කරමින් අඩපු සිහිනව....
Flashback.
"අම්මේ...!!"
"ම්ම්ම්"
"අම්මේ පුංචි බේබි සිහිනව දාලා යනෝ කිව්වා. ඇයි ඒ??"
"අනේ මගෙ දරුවෝ!!"
ආක්ෂ සිහිනව ගෙදරින් ඇරලවලා ගිය හැටියේ මල්ලිකා වෙත ආපු සිහින ඇගේ ඇදුමෙන් ඇද්දෙ ප්‍රශ්න ගොඩක් අහන ගමන්. සිහිනගෙ දෑස්වල දැනටමත් කදුලු පිරිලා දිලිසෙමින් තිබුණා.
"පොඩි බේබි ලොකු ස්කෝලේ යන්න නෙව"
"ඇයි ඉතින් සිහිනව දාලා යන්නෙ?"
මල්ලිකාගෙ ඇදුමෙ එල්ලිලා සිහින කදුලු පුරවගත්ත ඇස් වලින් බලාගෙන හිටියා.. ආක්ෂගෙ වෙන් වීම ඒ පුංචි හිතට දරන්න අමාරු උනා...
"පොඩි බේබි යන්නෙ ගොඩක් දුර පළාතකට"
"සිහින බලන්න එන්නෙ නැත්ද?"
"මෙන්න මෙහෙ වරෙං ඇග සෝදවන්න යන්න"
කොල්ලගෙ කදුලු වලට දිලිසෙන ඇස් දිහා බලාගෙන ඉන්නම නොහැකි තැන මල්ලිකා සිහිනව වඩාගත්තා. සිහින එක දිගට අහන ප්‍රශ්න වලට උත්තරයක් දීගන්න බැරුව සිහිනගෙ ප්‍රශ්න මගඅරිමින් මල්ලිකා පිළිකන්න දිහාවට ආවේ කොල්ලව නාවන්න හිතාගෙන.
YOU ARE READING
| අපේ යාලු පුංචි භූතයා | Ongoing..
Non-Fiction| දෛවයට හැකිනම් වෙන් කරන්න. අපිට ඇයි බැරි ආයෙ ආයෙත් හමුවෙන්න | ❝ දන්නවද නුඹ, මා මතක් කරලම හුස්ම ගත් පළවෙනි දවස.... නුඹ දුටුව ඒ මුල්ම දින...❞ ~ Aksha' diary - නොමැකෙන්න හදවතේ ඔය රුවම ඇඳග...
