SadeceAşçıMı? || MİNSUNG

8

"Jisung...Sana söyleyeceklerim garip gelebilir fakat..."

"Ne dedi?"

"Hayır annenle ilgili değil..
Benimle yaşamak ister misin?"

Bir süre düşünde ve konuştu

"Olmaz...Sana yük olurum. Ben aptal bir insanım, çok acıkırım çok yemek isterim. Kıyafetlerimi sürekli kirletirim, ilgi isterim sürekli, fazla küfür ederim. Kimse bana dayanamaz."

"Neden? Ben dayanırım.."

"Gerçekten mi?"

"Hmhm"

"Ama ben kalamam gerçekten..Annem beni öldür-"

"Annen hakkında hiçbir şey duymak istemiyorum. O kadını unutup yeni bir sayfa açacaksın. 22 yaşına gelmiş koskoca adamsın. Neyine karışacak??!"

Sinirli ve biraz bağırarak söylemiştim. Gözleri dolmuştu.

"Bağırma lütfen.."

"Özür dilerim...Biraz sinirlendim. Sana karşı değil! Tabiki yani."

"Minho gerçekten seninle kalamam..."

"Biraz düşünmek ister misin?"

"İyi olur fakat cevabımın değişeceğini sanmıyorum.."

"Peki, düşünebilirsin. Bugün benim evime geliyorsun. Sana yemek yapacağım. 1 hafta izinlisin sıkıntı yok.
Annenin yanına bir daha gitmeyeceksin.
Tamam mı?"

"Teşekkür ederim...Gerçekten çok iyi birisin Minho.."

"Rica ederim Jisung."

Konuşmamız bitince Changbin ve Hyunjin içeriye girdi. Jisunga sarıldılar ve ağlamaya başladılar.
Changbin elini tuttu ve elini öptü.
Bu biraz rahatsız etmişti beni.
Kıskanıyorum..

"Ben yapmadım...Jisung"

"Neyi yapmadın Changbin?"

"Ben çıkayım en iyisi."

Dedim ve sandalyeden kalktım.Arkamı döndüm ve gitmek isterken gidemedim.

"Gitme..Burada kal..."

Arkamı döndüğümde Jisung sweatshirtumu tutmuştu.Gülümsedim ve tekrar oturdum.

🤍

Jisung taburcu olacaktı. Onu benim evime götürecektim. Hastaneden çıkışımızı yaptık ve arabama bindirdim Jisungu. Bende bindim ve evime doğru sürmeye başladım.

"Minho..Ben düşündüm-"

"Evet, söyle cevabını..."

Heyecanlıydım.

"Minho ben gerçekten sana çok mahcup hissediyorum. Evinde kalmak istesem de  hiç rahat edemem. Bu yüzden... Ben yurtta kalsam...?"

"Mahcup hissetmene gerek yok Jisung. Ben bunların hepsini isteyerek yapıyorum. Bu hisler kalbimden geliyor.
Tabiki senin kararın...Peki öyle olsun..."

"Teşekkür ederim Knowie"

Kalbim kıpır kıpır etmişti. Bu çocuk fazla tatlıydı gerçekten.

"Şuanda benim evime gidiyoruz. Sana lezzetli yemekler yaparım. Yarında yurt için kayıt yaparız olur mu?"

"Olur...Çok teşekkür ederim."