PHR GOTHIC ROMANCE: The Wolf & The Beauty

Chapter Five

"Correction, Lukas," anito. "Dahil gusto kong makatulong."

"Listen," naiirita niyang sabi. "In two weeks' time ay pasukan na at babalik ka na sa Romania. Huwag kang gumawa ng mga bagay na makaantala niyon."

"I want to stay here with you, Lukas," padabog nitong sabi. "May mahuhusay namang unibersidad sa Maynila. Makakauwi ako rito kada weekend."

"Mapapanatag si Auntie kapag naroon ka." Ang auntie na tinutukoy nito ay kapatid ng namayapang ina ni Mikhail.

"Because of the pack? Na mapopretaktahan nila ako?"

Hindi agad nakasagot si Lukas. Agad sinundan ni Mikhail ang sinasabi, "Tao ako, Lukas. Ipinanganak akong tao. Tulad mo rin. Hindi ko sila kailangan."

"We've been through this, Mikhail." Tuluyan na siyang bumaba. Narinig pa niya ang malalim na buntong-hininga nito. "Sumunod ka na!" sigaw niya.

Isang buntong-hininga ang pinakawalan ni Lukas. Tama lamang na bumalik sa Romania si Mikhail. Dahil sa walang napagkakalibangan dito ay posibleng matuklasan ng mga tao ang inililihim nito. Nilang dalawa.

And Mikhail was young. Impulsive. Tulad na lang ngayon. Wala itong pagpipigil sa sarili. Kasalukuyan niyang tinuturuan itong magkaroon ng disiplina.

Nagsisimula na siya sa pagkain nang bumungad sa dining room si Mikhail. Sa halip na maupo ay kinuha nito ang dinner plate at naglagay roon ng pagkain mula sa mga serving bowls.

"You're not eating with us?" tanong ni Lukas, nasa tinig ang hinala. It was actually more of a statement than a question.

"I don't want to miss my favorite show."

Kinindatan nito si Manang Jacinta na umiling pero masuyong ngumiti. Humakbang ito palabas ng silid-kainan.

"Or computer games?" pahabol ni Lukas sa naiiritang tinig.

Mikhail shrugged. Dere-deretsong lumabas upang muling pumanhik sa itaas.

"Lagi mo na lang sinisikil ang batang iyon," komento ni Manang Jacinta.

"Ini-spoil mo si Mikhail," he countered back.

"Para kang hindi nagdaan sa ganyang edad, Lukas. Hayaan mong kumain ng hapunan sa harap ng computer niya," sagot nito.

"Manang Jacinta, anim na taon lang ang katandaan ko kay Mikhail—"

"Totoo," agaw nito sa sinasabi niya. "At hindi mo naranasang magpakasawa sa pagiging binatilyo mo, Lukas. Namatay ang mga magulang mo noong ikaw ay beinte-uno anyos. Agad kang nasabak sa pangangasiwa sa negosyo ninyo sa batang edad."

"My parents were brutally killed, Manang Jacinta. Huwag mong kalilimutan iyan."

Napabuntong-hininga si Manang Jacinta. Hindi naman ang bagay na iyon ang pinag-uusapan nila. Subalit minabuti nitong huwag nang kumibo. Dahil pagdating sa mga magulang ni Lukas ay mabilis na bumabangon ang poot sa dibdib nito. Ang isa sa mga dahilan kung bakit mas nais ni Lukas na okupahin ang maraming araw sa Pagudpud ay upang hanapin ang pumatay sa ina. Nagbabaka-sakaling makatagpo ito.

"Hayaan mong magpakasaya sa pagiging teenager niya si Mikhail, Lukas. Wala siyang maraming pagkakataong gawin iyan dito sa Pilipinas. Ikaw man ay pinapayuhan kong luwagan mo nang kaunti ang iyong sarili at magpakasaya sa iyong kabataan. Beinte-singko ka pa lang, Lukas. May mga mahuhusay kang tagapamahala sa refinery at sa farm at sa iba mo pang negosyo."

Hindi na kumibo si Lukas at nagsimulang sumubo. Nakakailang subo na siya nang sumingit sa isip niya ang kung ano mang nais ipakita ni Mikhail sa teleskopyo na nakakuha ng interes nito. Kung ano man iyon ay wala siyang pakialam. Hindi siya dapat nakikialam.