Hamileyim!

Beraber

Aklıma telefon gelince hızla gözyaşlarımı sildim. Odada telefonunu ararken koridorda kapının önünde duruyordu çantam hızla içinden telefonu çıkarıp Arasın numarasını aradım.

Birkaç çalışan sonra neyse ki telefon açılmıştı.

Arasın "aşkım" demesiyle kendimi tutamadan tekrardan gözyaşlarım dökülmeye başladı. "Sevgilim ne oldu? İyi misin? " Diye sorular soran Arasa sesimin el verdiği kadar cevao verdim.

"Korktum!" Hıçkırığım dinince devam ettim. "Beni bırakıp gittin sandım." Dedim.

"Aşkım yok öyle birşey ağlama. Seni bu kadar geç bulmuşken bırakır mıyım hiç. Kasiklarin için ilaç almaya çıktım birazdan evde olurum. Sen de ağlama tamam mı geliyorum hemen." Diyip kapattı.

İçim rahatlarken hala ağrımın olduğunu fark ettim. Yavaş hareket ederek kahvaltı hazırlamaya koyuldum. Beraber ilk kahvaltımız güzel olmasını istiyordum.

Sofrayı hazırlayıp eksik bir şey var mı diye göz gezdirirken arkamdan belime sarılan kollarla hemen arkamı dönüp Arasa sarıldım. Dudağına bir öpücük kondurup tekrar sarıldım.

Aras saçlarını öperken boğukça konuştu.

"Neden ayaktasın. Dün geceden sonra kasıkların ağrırken ayakta durmanı veya bir şey yapmanı istemiyorum."

Arastan ayrılıp yüzüne baktım. Çok ciddi görünüyordu.

"Ama ben güzel bir kahvaltı yapalım istedim hem çok ağrım yok." Dedim.

Aras beni aniden kucağına alınca çığlık attım. Kucağında bir şekilde sandalyeye oturdu.

"Aras ama ben diğer sandalyde oturacaktim."

"Benim kucağımda olmanı istiyorum. Seni kendi ellerimle doyuracağım."

"Yaa Aras." Dedim uzanıp dudağından öptüm.

Aras sırasıyla beni doyurmaya başlamıştı. Sürekli ağzıma bir şeyler tıkıyordu. Alışık olmadığım bir ilginin eksikliğini tamamliyordu.