Ormandaki Avcı 1: Vampir'in Aşkı (Düzenleniyor)

3.0-Gökyüzü-

Ormandaki Avcı'nın otuzuncu bölümüne hoşgeldiniz umarım beğenirsiniz bol bol yorumlarınızı bekliyorum şimdiden iyi okumalar dilerim 💫

Sabah güneşi tenimi yakarken uyuyamıyordum. Daha çok erkendi. Güneş bile yeni yeni ışığını saçıyordu. Salver uyuyor olmalıydı. Etraftan hiç ses gelmiyordu. Sadece dışardan hafif bir rüzgar sesi geliyordu.

Yataktan kalkıp odadaki dolabı açtım. Salver dün akşam  olabilecek kıyafetlerini bana vermişti. Bu adamın siyah ve kırmızıdan başka kıyafeti yoktu sanırım.

Siyah kot pantolon üzerine ise kırmızı kazak giydim. Kot pantolon belime bol geldiği için tutturmalı iğne ile daralttım. Saçımı at kuyruğu yaptım. Yeşil gözlerim parlarken gülümsedim. Gözlerimi seviyordum. Sanırım kendimi seviyordum. Yada bunu bana Salver öğretmişti. Kendimi sevmeyi öğrenmiştim onunla. Beni iyileştirmişti. Ve buna devam ediyordu.

Odadan çıkıp aşağı indim. Tahmin ettiğim gibi Salver uyuyordu. Onu uyandırmak istemediğim için Bam'ın yanına gittim. Takılacağım tek arkadaşım şuanlık oydu. Umarım beni yakmazdı.

Kapağı kaldırıp içeri girdim. Merdivenleri indim. İçeri geldiğimi gören Bam yattığı yerde başını kaldırıp bana baktı. Beni görünce adeta gülümsemişti. Hemen ayağa kalkıp yanıma geldi. Kafasını bana yaklaştırıp onu sevmemi istedi.

Başını okşayınca kendinden geçti. Çok tatlıydı. Kıkırdadım.

"İsminin anlamı ne? Çok hoş. Sana çok yakışmış." dedim. Kanatlarını açıp kapattı. "Uçmayı biliyor musun? Eminim biliyorsundur. Senin doğanda var. " Güldüm. "Uçmayı bilmiyorsan Salver sana öğretir. O çok güzel bir öğretmen. Bana kendimi sevmeyi öğretti biliyor musun? Ayrıca kendimi nasıl savunacağımı öğretiyor. Baban çok iyi biri Bam. "

"Şey sanırım saçları çok havalı. Bunu sende fark etmişsindir. "Güldüm.

"Ama dün sinir oldum ona. Ben ona yoruldum diyorum hala atak yapıyor. Arada kız bence babana. "

Başını tekrar okşadım. Anlattıklarımı sanki anlıyormuş gibi beni dinliyordu.

"Ama o çok mükemmel biri. Her konuda. Ben şuan onun sayesinde yaşıyorum biliyor musun? Beş vampir beni öldürecekken gelip beni kurtardı. Tamam biraz yalan söylemiş olabilir ama sorun değil. Zorunda kaldı. Kendini vampir olarak tanıtsaydı gelir miydim bilmiyordum. Ondan korkuyordum ama artık ondan korkmuyorum. Bir kere bana zarar vermez. Ona güveniyorum. "

"Baban çok iyi biri Bam. " dedim. Gülümsedim. Salver çok iyi biriydi. Vampir olması umrumda değildi artık.

"Oğlum benim ne kadar mükemmel biri olduğumu biliyor." Arkamdan duyduğum sesi ile dondum kaldım. Duymuştu dimi hepsini? Lanet olsun! Yanaklarımın kızardığına yemin edebilirdim. Geri dönüp Salver'a baktım. Duvara yaslanmış kollarını göğsünde birleştirmiş bana bakıyordu. Saçları dağınıktı ama bu onu daha çok çekici yapmıştı. Yüzünden uykusundan yeni kalktığı anlaşılıyordu. Tamamen siyahlara bürünmüştü.

"Ne kadarını duydun?" Güldü. Sivri dişleri bana göz kırparken ona bakmaya devam ettim.
"Sesin dudaklarının arasından ilk çıktığından beri." Hepsini duymuştu. Harika!

Dudaklarımı dişleyerek Bam'a döndüm. Yüzüne bakmayacaktım. O gülerken ben utançtan kıvranıyordum.

"Bir dahakine bir odaya girdikten sonra kapıyı kapattığından emin ol." Başımı sallayıp hiç birşey demedim.