Mamas boy | BinChan

2 - "Sen benim için çok değerlisin.."

YAZAR
Changbin, Chanın telefonun daki alarmın sesiyle uyanmıştı,
Dün o yorgunlukla kapının başında hemen yerde uyuya kalmışlardı.

Changbin kafasını chanın göğsünden kaldırdı ve chanın yüzünü inceledi,

Annesine çok benziyordu bu genç adam, Changbin de biliyordu onun asıl annesi olmadığını ama gözü ondan başkasını da görmüyordu.

Changbin chanı ne kadar çok annesi olarak görse de bu pek uzun sürmeye bilirdi,

Chan uzun süre uyumaya devam etti,
Changbin de sıkıldığı için Chanın kısa saçları ile oynuyor yanaklarını sıkıyordu.

Çocuk aklı olsa da o 19 yaşındaydı 19 az bir sayı değil, Chanla aralarında sadece 4 yaş vardı.

Chan kısa süre sonra uyandı sanki hiç uyuyamamış gibi gözleri şişmişti changbin chana iyice yaklaşıp yüz hatlarını inceledi.

Genç adam gözünü açar açmaz küçük çocuğu dibinde dik dik bakarken gördüğü için korkmuştu,

"Ahh! Ah bin ödümü kopardın... günaydın"

Changbin sessiz kalmayı tercih etti,
Chan da buna gülümseyip changbinin saçını okşadı,

Kendisinden 4 yaş küçük çocukla pek bir farkı yoktu sadece o çocuk biraz daha zayıftı.

Chan changbini bu gün bakımlarını yapıp iyi bir iş bulucaklardı.

Yetim hanenin sahibi burasının 18 yaş altı için uygun bir yetim hane olduğunu söyleyip Changbini reddetmişti,
Chan bide buna sinirleniyordu patronları kendisine iyilik yapmak istediği için yetim hane açtım diyordu.

Bu mu iyilik tanrı aşkına?
Bir iyiliği bile beceremiyor ya?!

Chan derin nefes alıp ayağa kalktı kendinden küçük olanın giymesi için kendi kıyafetlerini vermişti zaten nerdeyse aynı bedenden giyiyorlardı.

Chan bir kaç kez arkadaşları seungmin,han ve hyunjin ile konuştuktan sonra yetim haneden ayrılıp,

Changbinle, kendi evine doğru geldi.
Chan kapıyı açtı ve içeriden changbinle yaşıt bir oğlan çıktı,

Adı felixti chanın üvey kardeşiydi,
Felix idol olmak istiyordu ve bu nedenle evin bir kenarında dans odaları ve spor aletleri vardı.

Chan duşunu alıp hafif bir makyaj yapıp changbinle iş aramaya çıktı,

"Ee changbin?, bir iş sahibi olmak istermisin"

"Emin değilim"

Diyebildi sadece, chanın yaptığı iyilikleri nasıl ödeyebileceği hakkında hiç bir fikri yoktu.

Gün sonlarına doğru lüks bir şirketle iş anlaşması yapmışlardı, yarın changbin işe başlayacaktı şirketin maaşı da iyiydi,

Chan, changbine ev alabilecek paraya ulaşana kadar evinde kalabileceğini söylemişti, felix de onaylamıştı.

Eve vardıklarında chan mutfağa gidip yemek yapmaya başladı, felix de Changbinle tanışmaya çalışıyordu.

Chan yemek hazırlarken birisi aniden chanın belinden tutup sarılmaya başladı chan muhtamelen felix diye düşündü ve arkasını döndüğün de Changbini beklemiyordu.

"Ah merhaba changbin naspıyorsun ahaha-?"

Changbin chanın belinden daha sıkı sarıldı.

"Uuw bin çok sıkıosun ne oldu bir tanem?"

"Chan hyung benim saçım neden dökülüyor?"

Chan soruya şaşırmıştı ve gencin saçına baktı kafasının yarısı kelleşiyordu ve sadece 10 dk da olmuştu.

Chan telaşla changbinin ellerini belinden çekip iyice yakından baktı,

"Bin bu ne zaman oldu?"

"Az önce yongbokla konuşurken.."

Chan derin nefes aldı hemen telaşlanmamalıydı,

"Tamam changbin ee ben bakıcam neden olduğuna sen şu masaya oturabilirmisin?"

Changbin halsiz ve sessiz bir şekilde oturdu chan acilen yemeği tabaklara koydu chanla yemeğe başladı,

"Ben neden böyleyim?"

Dedi, changbin.
Chan tam olarak ne dediğini anlamamış olacak ki;

"Hm nasıl yani?"

Dedi.

"Kansermiyim ben yoksa?"

Chan sessizce sadece changbini dinliyordu,

"Zaten sana yük olurken birde kanser mi oldum şimdi sana iyice yük oluyorum.."

Chan changbinin iki elini kavrayıp masanın üzerinde birleştirdi.

"Hayır, deme öyle sen yük değilsin vana göre.."

"Sen benim için çok değerlisin"

Dedi, chan.

Yemekten sonra doktor olan arkadaşı Hanı aradı, evet kesinleşmişti Changbin cidden kanserin belirtilerini taşıyordu.

Chan çocuğa ne kadar üzülse de bu haline sadece tek bir sebep yüzünden sevinebiliyordu;

'Eğer o gün orda sokakta olmasaydı

Ben onunla hiç tanışamıyacaktım...Eğer o bu durumda olmasaydı ben onu hiç sokakta göremiyecektim..'

Diye düşünmedem duramadı, Changbinin yanağından öpüp iyi geceler dedi ve oradan ayrıldı.

2. BÖLÜM SONU