siz hiç ölmekten korktunuz mu bir gün ya ölürsem diye düşünecek kadar ölümle yakınlaştınız mı ben yakınlaştım ama hep kurtuldum adım asena 18 yaşındayım(klasik wattpad yaşı sjsjsjsj)
kendimden bahsedeyim yakın arkadaşım olmayan kişilerle pek konuşmam onun dışın da konuşkanım yanıma normal arkadaşım olan biri geldiğin de hep ciddiyim bu bazen yakın arkadaşlarımın yanında da da oluyor bazı insanlarla konuşmadan anlaşırım egoist im dertli bir geçmişim var
bugün günlerden salı ve en sevdiğim yazarın imza günü var bu yüzden uyuyamadım dün den her şeyim hazırdı resmen bütün ankara bu imza gününe gidecek buna bende dahil çok sıra olur kesin erken çıksam ne olur ki hemen adel e yazdım arkadaş grubumuz ile gidecektik ve en erken ikimiz gideriz hep
"hey adel"
"efendim"
"ben çıkıyorum"
"tamam çıkarım bende hemen"
o her zaman denileni yapar bu yüzden konuşmamız kısa neyse
üstümü değiştirdim ve hemen aynaya baktım ve kendi kendime
"yine mükemmelim"dedim evet çünkü mükemmelim hemen kısa bir makyaj yaptım makyaj dan nefret ediyorum avm yakınday dı bu yüzden yürüyerek gidicem evden çıktım kulaklığımı çıkardım ve müzik açtım
"red lights"
şarkının adı en sevdiğim şarkı bu nedenini bilmiyorum ama en sevdiğim işte
"kontrolümü çoktan kaybettim"diyor şarkı evet kontrolümü kaybettim
sonun da avm ye vardım yoksa burada kriz geçirecektim adel avm nin kapısında beni bekliyordu onu bekletmeden yanına gittim beni fark etmedi kafasına vurdum hemen bana baktı kulaklıktan beni duymadı bende değerlendirirp
"malsın" dedim anlamaz gözlerle bana baktı ona kulaklığı çıkarmasını işaret ettim hemen çıkardı ve
"ne dedin" diye sordu bende
"seni seviyorum dedim" inanmadı bana bakmaya devam etti sonra gözleriyle kapıyı işaret etti inci gözlerimle konuştuğum kişilerden biriydi çok konuşmaz dı ama konuştuğun da oda benim gibi rap yapardı nedeni yok ikimiz de bakıştık ve güldük cidden çok sıra vardı 6 saatlik görünüyordu ama gözüm korkmadı bir anons sesi işittik
"bu sefer herkes kendine sıra numarası alacak ve sıranız geldiğinde telefonunuz çaldırılacak istediğinizi yapabilirsiniz şuan hesaplamamıza göre yeni gelenler 1 hafta bekleyecek" ne bir haftamı fazla değilmi ama değer be hemen 4 kişilik bilet aldık ve oturduk anons da yazanları gruba yazdım ve hepsi tamam dedi cidden bir hafta mı hemen annemi aradım ve kıyafet getirmesini söyledim inci de aynı şekil de ikimizin de annesi kanka olduğu için birlikte gülerek geliyorlardı bize çantaları bırakıp umursamadan gittiler bizde telefona baktık öbürleri yarımsaat sonra geldiler umursamadan hepimiz telefona bakmaya devam ettik her yerde şarj aleti vardı herkes battaniye felan getirmişti bizde getirmiştik
"hadi çıkarın battaniyeleri" dedim hepsi çıkardı bende altıma sermek için battaniye yastık ve yine battaniye vardı diğerlerin de de hemen hemen aynı şeyler vardı tüm altımıza sereceğimiz battaniyeleri birleştirdik ve oturduk ben oraya hemen yerleştim yeniden anons başladı
"daha demin ki bir hafta aya uzadı teşekkürler" kimse umursamadı bende çünkü kimse yalnız gelmemişti eğelenceli geçecekti telefona baktıktan sonra 1 saat telefonu şarja takıp orda bakmaya devam ettim yanımda ki taşınabilir şarjı takıp bakmaya devam ettim aradan saatler akıp gitti akşam oldu ve bir kelime etmedik en son mina
"ne bu sessizlik konuşsak ya" dedi hay ağzını öpeyim be
"harbiden 1 ay böyle geçmez" sonra telefonuma gelen mesajla
"pardon 3 ay" dedim çünkü ankarada bu imza gününe gelmeyen çok az kişi varmış ve gelen başka mesaj ile gözlerimiz açıldı ben 2 milyonuncu sırada adel 1 mina 3mert 4 çağan 5görkem 6 milyonuncuy du böyle geçmez zaman ama olsun
"ee biz yokken ne yaptınız" dedi benim kendisine otistik dediğim ama adı mert olan şahıs
"güreştik" dedi adel gülümsedim mert inanmış gözlerle bir bana bir adel'e bakıyordu
