ထို့နောက် သူမက ချန်ခွန်းအား
"ရှင်က ဘယ်ရွာကလဲ"
ဟု မေးမြန်းလိုက်သည်။
"အာ၊ ကျွန်မက တုန်းဖန်းမြို့ကပါရှင့်"
ချန်ခွန်းက အဖြေပြန်ပေးလိုက်သည်။
ထိုစကားကြောင့် ရှဲ့သောင်တစ်ယောက် မျက်နှာနည်းနည်းပျက်ယွင်းသွားပြန်သည်။
ယွမ်ချန်းရှန်ကလည်း ရှဲ့သောင့်အား
"နင်ပြန်ချင် ပြန်တော့လေ။ ငါ၊ ချန်ခွန်းနဲ့ ပြောစရာတချို့ရှိနေသေးလို့။ လမ်းခရီး ဂရုစိုက်သွားနော်"
ဒါဟာတဖက်လှည့်ဖြင့် ရှဲ့သောင့်အား နှင်ထုတ်လိုက်ခြင်းပင်။ ရှဲ့သောင့်ကလည်း ဒါကိုနားလည်ပေသည်။
သူမက ထပ်ပြီးအရှက်မကွဲချင်တော့၍ သူမလက်ထဲက အထုပ်အပိုးအား ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ရင်း ထိုနေရာကနေ လှည့်ပြန်သွားတော့သည်။
ရှဲ့သောင့်ထွက်သွားတာနဲ့ ယွမ်ချန်းရှန်လည်း ချန်ခွန်းအား
"မင်း၊ ဘာလို့ ငါ့ဆီကိုလာတာလဲ"
လို့ မေးလိုက်သည်။
ထိုအခါ ချန်ခွန်းက သူမ၏အိတ်ကို ပုတ်ပြကာ
"ဒီမှာ၊ မင်းအတွက် ကောင်းတာလေးတွေလာပို့တာ"
ထိုစကားကြောင့် ယွမ်ချန်းရှန်၏အကြည့်တွေ တောက်ပသွားကာ
"ကောင်းပြီလေ။ ဒါဆိုရင် တစ်နေရာရာကို သွားကြရအောင်"
လို့ ပြောလိုက်၏။
ထိုအချိန်မှာပဲ ချန်ခွန်းကိုလိုက်ပို့သည့် ကလေးက
"လေးလေးငါး၊ ကောင်းတာလေးတွေဆိုရင် ကျွန်တော်လည်း ကြည့်ချင်တယ်လေဗျာ"
လို့ ပြောတော့သည်။
ယွမ်ချန်းရှန်လည်း ထိုကလေးအား မျက်စောင်းတစ်ချက် ပစ်ကျွေးရင်း
"ဟေ့ကောင်။ ဒါက၊ ကလေးတွေကိစ္စမဟုတ်ဘူး။မင်းဘာသာမင်း တစ်နေရာမှာ သွားဆော့နေစမ်းပါကွာ"
လို့မာန်မဲလိုက်ရင်း ကလေးအား ဖင်ကနေ အသာဆောင့်ကန်လိုက်တော့သည်။
Chapter 39
Start from the beginning
