«Δεν εννοώ εσένα μωρό μου...Εσένα δεν θα σε βαρεθώ ποτέ...» είπε και την τράβηξε από το χέρι βάζοντας την να καθίσει πάνω στα γόνατα του και πέρασε το χέρι του γύρω από την μέση της με το στόμα του να κλείνει γύρω από το δικό της.
Η Δανάη τύλιξε τα χέρια της γύρω από το σβέρκο του και αφέθηκε στο φιλί του. Ήξερε πόσο δύσκολο πρέπει να ήταν για τον Κώστα να μην υπολογίζουν την άποψη του οι συχωριανοί της. Ήταν ένας άντρας που είχε σπουδάσει ιατρική και μετά από παράκληση του Ιωσήφ που έφτιαξε το παρόν ιατρείο στο χωριό ,το είχε στελεχώσει για μερικές ώρες την μέρα κάνοντας το αγροτικό του το οποίο ήταν απαραίτητο πριν ξαναγυρίσει στην κλινική και αφοσιωθεί στην ειδικότητα και στην καριέρα του, η οποία διαφαινόταν λαμπρή. Όταν είχε επιστρέψει η Δανάη από το Λονδίνο και αποφασίσει να πάρει τη θέση που ο Κώστας δεν ήθελε ούτως ή άλλως, οι κάτοικοι είχαν δείξει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την κόρη του Μανώλη του συχωριανού τους, την γιατρό ,παραγκωνίζοντας τον Κώστα ο οποίος το έφερε βαρέως, άσχετα πως με την πρώτη ευκαιρία διατυμπάνιζε ότι χαιρόταν που θα έφευγε επιτέλους και θα γυρνούσε στο νοσοκομείο του και στον πολιτισμό. Το οποίο έκανε σχεδόν αστραπιαία αφήνοντας την μόνη στο ιατρείο, συνεχίζοντας όμως να διατηρεί σχέση μαζί της και να την καλύπτει , όπως χρειάστηκε σήμερα με εκείνον να αναλαμβάνει για λίγες ώρες το ιατρείο.
Η Δανάη ένοιωσε τα χείλη τους να χωρίζουν και δεν έκρυψε την απογοήτευση της με ένα αναστεναγμό. Αντί να καθίσει να απολαύσει το φιλί του Κώστα εκείνη κατά την διάρκεια του είχε καθίσει και προσπαθούσε να δικαιολογήσει ξανά την αρνητική στάση του.
«Σήκω τώρα μην μπει κανένας.»
Η Δανάη ανασηκώθηκε όσο απογοητευμένη και αν ένοιωθε προσπαθώντας να σκεφτεί θετικά ως συνήθως. Πίστευε ότι πάντα θα υπήρχε ένα θετικό, έστω και μηδαμινό, σε όλες τις καταστάσεις που ζει ένας άνθρωπος. Το θετικό στην όλη υπόθεση θα πρέπει να ήταν ότι γνωρίστηκαν και έγιναν ζευγάρι. Μάλλον αυτό θα πρέπει να ήταν.
Γύρισε και του χαμογέλασε αν και εκείνος δεν την κοίταζε καθώς είχε πατήσει το play στον υπολογιστή του ιατρείου της και συνέχιζε να παρακολουθεί μια διάλεξη ιατρικού περιεχομένου που είχαν συζητήσει να παρακολουθήσουν παρέα κάποια στιγμή. Ας το έκανε μόνος του αρκεί αυτό να τον ηρεμούσε. Εκείνη θα την παρακολουθούσε αργότερα. Έφτιαξε τις τσάντες της και έπειτα κάθισε στη καρέκλα παρά δίπλα και άφησε το βλέμμα της λίγο πάνω του να ξεκουραστεί. Δεν ήταν άσχημος άντρας ο Κώστας. Απεναντίας. Ήταν ένας αρκετά εμφανίσιμος και γοητευτικός 35αρης με κοντοκουρεμένα πάντα μαλλιά, φρεσκοξυρισμένος και πάντα ατσαλάκωτος με τα υπέροχα ακριβά κουστούμια του που δεν έλεγε να αποχωριστεί, με μεσογειακά στοιχεία όπως το καστανό χρώμα στα μαλλιά και στα μάτια του. Σοβαρός και λιγομίλητος. Στα τελευταία δύο χαρακτηριστικά δάγκωσε το εσωτερικό χείλος της. Δεν της άρεσε που ήταν τόσο σοβαρός ώρες ώρες και λιγομίλητος αλλά από την άλλη, όπως την κορόιδευε ο αδερφός της ο Σωτήρης εκείνη ήταν υπερβολικά ομιλητική και γελοία και ίσως με αυτό το τρόπο ισορροπούσαν ως ζευγάρι.
