Topiel

Rozdział 8: Gra pozorów

– Chciałem ci towarzyszyć na stołówce. Gdy wyszedłeś, pomyślałem, że skoro ostatnio dwa razy odmówiłem śniadania, zjesz je dzisiaj sam.

– Chcesz mi powiedzieć, że zgłodniałeś?

– Do tej pory jedzenie było przyjemnością, ale zaczynam podejrzewać, że moje ludzkie ciało potrzebuje go nie tylko do lepszego samopoczucia.

– Kto by pomyślał, że będąc ze mną trzy dni, dowiesz się o sobie więcej, niż przez całe stulecia.

– Też mnie to zaskoczyło – odpowiedział sędzia, mając na myśli znacznie szerszy kontekst, niż tylko odczuwanie głodu.

– No niech będzie. Zaraz szósta, o tej godzinie otwiera się kafeteria, możemy wracać do kwatery. Umyję się i możemy iść na śniadanie.

Neuvillette kiwnął głową i ruszył za administratorem, wlepiając spojrzenie w jego umięśnione plecy pokryte bliznami i kropelkami potu. Wriothesley nic sobie nie robił ze swojej nagości. Szedł z koszulą w ręce i samych tylko spodniach.

Neuvillette zorientował się nagle, że dziś patrzy na diuka inaczej, niż pierwszego dnia. Wtedy przyglądał się jedynie jego bliznom i zastanawiał się, które zrobili mu jego przyszywani rodzice, a które on sam. Teraz zwrócił uwagę na ruchy mięśni, fakturę skóry i kilka pieprzyków na karku, a widok ten wzbudził w nim pozytywne emocje, podobne do zachwytu nad jakimś dziełem sztuki. Przypomniał sobie zaraz też kształt wody, jaki spływał po jego nagim ciele i poczuł nieodpartą chęć, by zrobić to znowu. Czy to już był występek?

Przecież nic nie widzę, nie podglądam, jedynie... czuję – pomyślał na swoje usprawiedliwienie, lecz pomimo wiary w niewinność, zawstydził się, że miał ochotę powtórzyć coś tak prymitywnego.

*

Gdy Wriothesley zszedł z góry, odświeżony i ubrany w zwyczajowy strój, Neuvillette siedział na kanapie bledszy niż zwykle i wyraźnie przybity. Diuk nie dociekał, czemu sędzia czuł się podle. Może był po prostu głodny? Otworzył drzwi i puścił go przodem.

Gdy dotarli do kafeterii, byli jednymi z pierwszych gości. Sędzia usiadł naprzeciw diuka, na drewnianej ławie, patrząc podejrzliwie na swoje pudełko z tajemniczym śniadaniem, które zostało mu wydane.

– Nie wiem czy te niespodzianki to dobry pomysł – zastanowił się na głos. – Wolałbym wiedzieć, co dostanę.

– Uznajemy to za sprawiedliwe, Wolsey stara się jak może, ale mamy ograniczone dostawy. Robi więc co się da i wychodzi mu to nawet smacznie.

Wriothesley otworzył swoje pudełko, gdzie czekały na niego rogaliki z dżemem.

– Tylko nie na słodko – jęknął niezadowolony.

– Omlet – zawyrokował Neuvillette, otwierając swoje. – Z czymś zielonym.

– To szczypiorek.

– Rzadko jem coś, co ma zielony kolor, w zasadzie to nigdy.

– Tak bywa, gdy się żywi samym ciastem.

Zapadła cisza, którą przerwało ciężkie westchnienie administratora.

– Jak chcesz, możemy się zamienić.

– Sprawiedliwość zamieniła się w handel – mruknął pod nosem Neuvillette. Z ulgą podał diukowi swój talerz, w zamian zostały mu przysunięte rogaliki.

– To nie handel, to symbioza. Ciebie tona cukru nie utuczy, a ja potrzebuję białka po treningu.

Kilku strażników i więźniów łypało na nich ciekawskim wzrokiem. Byli pełni podziwu, jak ich diuk potrafił zachowywać się swobodnie w towarzystwie sędziego, którego wszyscy wiedzieli, jak bardzo nienawidzi. Gdyby nie "wypadek", który obrósł w legendę, mogliby nawet powiedzieć, że zachowywali się jak starzy, dobrzy przyjaciele. Oczywiście wiedzieli, że to tylko gra pozorów, choć gołym okiem trudno było ją odróżnić od prawdy.