"အဲ့..အဲ့တာကြီးက တကယ့်အသားအစစ်တေလား"
"သိချင်လာကိုင်ကြည့်လေ"
ထစ်အစွာမေးသောကျောင်းသား၏စကားကို
လူအုပ်၏ အရှေ့ဘက်ရှိတစ်ဦးတည်းသောကျောင်းသူကဖြေသည်။သူမမျက်နှာကစိတ်ရှုပ်ထွေးနေဟန်။ကြောက်လန့်မှုအနည်းငယ်လည်းပါဝင်သည်။
ဆော့ဂျင်ကိုယ်တိုင်လဲထိုမြင်ကွင်းကို ရှင်းလင်းစွာမြင်လိုက်ရသောကြောင့် မအန်မိအောင်ထိန်းချုပ်ထားရသည်။
"ငါတို့ တံခါးတေထဲဝင်မှရမယ်"
ဆော့ဂျင်၏ဘေးမှဂျောင်ကုကတည်ငြိမ်သောအသံဖြင့်ပြောသည်။ခနက ကျောင်းသားအားပြောသောကျောင်းသူကောင်မလေးကလဲ ခေါင်းညိတ်ထောက်ခံသည်။
"မင်းရူးနေတာလား ဘာကိစ္စဝင်ရမှာလဲ
ပြောသွားတာမကြားဘူးလား သေမှာတဲ့
အထဲဝင်ရင်သေမယ့်ဟာကို အသေခံပြီးဝင်စရာလား"
"အေးလေ ငါတို့မိဘတေကိုဖုန်းဆက်ပြီး ဒီတိုင်းစောင့်နေလိုက်ရင်ရော သူတို့လာခေါ်မှာပဲဟာ"
"နင့် ဖုန်းလိုင်းကိုအရင်ကြည့်ဦး
လိုင်းမမိတဲ့ဖုန်းနဲ့ ခွေးကိုတောင်လှမ်းဆက်လို့မရဘူး"
အကုန်လုံးဖုန်းလိုင်းကိုကြည့်မိတော့ သူမပြောသလိုပင် လိုင်းမမိ။
"နင်..နင်ဝင်ပြောစရာမလိုပါဘူး နင်ကအတန်းထဲမှာဥာဏ်အကောင်းဆုံးကျောင်းသူဆိုပြီးဘဝင်မြင့်နေစရာမလိုဘူး ဂျီဆောင်ယွန်း"
ဂျီဆောင်ယွန်းဆိုသောမိန်းကလေးဟာ ကနဦးကကျောင်းသားအား ပြောခဲ့သောမိန်းကလေးပင်ဖြစ်သည်။သူမက ထိုကျောင်းသူ၏စကားအား ပြက်လုံးတစ်ခုကြားရသလိုရယ်လိုက်ပြီး
"စောက်ရမ်းနေချင်နေတယ်ဆို နင်ပဲနေခဲ့
ငါတော့တံခါးထဲပဲဝင်မယ်"
"ငါတို့တံခါးထဲဝင်ဖို့လိုတယ် သူပြောသွားတဲ့ထဲ တံခါးထဲမှာထွက်ပေါက်ရှိတယ်ဆိုတာလဲပါတယ်လေ"
ဆော့ဂျင်ရဲ့စကားကြောင့် နေခဲ့ချင်နေသောတစ်ချို့ကတွေဝေသွားကာ မတ်တပ်ထရပ်လာသည်။
နောက်ဆုံးတွင်လူတစ် 30ကျောက်လောက်က နေခဲ့ရန်ရွေးချယ်ခဲ့ပြီးအားလုံးက တံခါးထဲဝင်ရန်လုပ်ကြသည်။
YOU ARE READING
Find Way to out
Fanfictionအခန်း7ခန်း လူရာကျော်နဲ့ အခန်းတစ်ခန်းကိုသတ်မှတ်ချိန်7ရက်ပေးတယ်။သဘာဝလွန်အရာတေကိုကြုံတွေ့ရပြီး ဘယ်သူကအသက်ရှင်ကျန်ရစ်မလဲ ခန့်မှန်းလို့မရ။ သူတို့စိတ်ထဲမှာ ဒီနေရာကို တိတ်တဆိတ်နာမည်ပေးထားတယ်။သူတို့လွတ်မြောက်ဖို့ကြိုးစားနေရတဲ့နေရာက မရဏတံခါးပေါက်ပဲ!
