အပျော်ခရီးတွင်တစ်တန်းလုံးပါသဖြင့် လူဦးရေမှာအတော်လေးများကာ ခရီးသွားကားတေဖြင့်လူခွဲကာ စီးနှင်လာကြသည်။ဆော့ဂျင်တို့ရဲ့ကားကထိပ်ဆုံးကသွားနေပြီး အတန်းပိုင်ဆရာမကလဲလမ်းပြပေးရန် ပါလာခဲ့သည်။
သူ့ဘေးတွင် သူ့ခရက်လေးဂျွန်ဂျောင်ကုက နားကြပ်တပ်ကာ မျက်လုံးတေမှိတ်ထားသည်။
"ဟေး..မင်းအိပ်နေတာလား"
"...."
"မအိပ်သေးရင် စကားပြောရအောင်လေ"
"...."
"အမ်..တကယ်ကြီးအိပ်နေတာလား"
တုန့်ပြန်သူမရှိသေးပေ
"ဂျောင်ကုဂါး အိပ်တာလားမအိပ်တာလား"
"ကျစ်!"
ဂျွန်ဂျောင်ကုတစ်ယောက်မျက်လုံးပွင့်လာကာ ကင်မ်ဆော့ဂျင်ကိုထသတ်တော့မလိုကြည့်သည်။
"ဟေ့ မင်းငါ့ကိုအဲ့လိုမကြည့်နဲ့လေ
ငါဘာလုပ်မိလို့လဲ"
"ဘာလုပ်မိလို့လဲဟုတ်လား..ငါအိပ်မအိပ်ကိုသိပြီးမင်းဘာလုပ်မလို့လဲ တစ်ခါနှစ်ခါပြန်မဖြေရင်အိပ်နေတာဆိုပြီး ငြိမ်လိုက်သင့်တာမဟုတ်ဘူးလား ချီးထဲမှ ဘေးနားတစ်တွတ်တွတ်လာရွတ်နေ"
"ဟဲဟဲ ငါမင်းမအိပ်မှန်းသိလို့ခေါ်နေတာလေ"
ဂျောင်ကုကဘာမှမပြောတော့ပဲ စိတ်ပျက်သလိုမျက်လုံးလှန်ပြကာ ပြတင်းပေါက်ဖက်ပြန်လှည့်သွားသည်။
ဆော့ဂျင်လည်းစပ်ဖြီးဖြီးဖြင့် ကားအတွင်းမျက်လုံးဝေ့ကြည့်လိုက်သည်။
လူတိုင်းကကိုယ်စီအလုပ်ရှုပ်နေကြကာ သူတို့ကိုအာရုံစိုက်နေသူလဲမရှိပေ။စကားပြောသံများနှင့်သာဆူညံနေသည်။သို့သော် သူတစ်ခုခုမူမမှန်တာကိုသတိပြုမိသွားသည်။
'ကားဆရာရဲ့ခေါင်းကဘာလို့ ဇက်ကြိုးနေသလိုစောင်းကျနေတာပါလိမ့်'
ကားကပုံမှန်သာသွားနေပြီး အဆင်လဲပြေနေတာမို့ သူစိတ်ထင်တာဟုသာမှတ်ယူလိုက်သည်။
ထို့နောက်ပါလာတဲ့မုန့်တေထုတ်ကာစားရင်း သူ့ဘေးကဂျောင်ကုကိုလဲ တစ်ခါတစ်လေသွားခွံ့ကျွေးတတ်သေးသည်။ဟိုကအော်ထုတ်ပေမယ့် မရတဲ့အဆုံးစားလိုက်ရတာပင်။
VOCÊ ESTÁ LENDO
Find Way to out
Fanficအခန်း7ခန်း လူရာကျော်နဲ့ အခန်းတစ်ခန်းကိုသတ်မှတ်ချိန်7ရက်ပေးတယ်။သဘာဝလွန်အရာတေကိုကြုံတွေ့ရပြီး ဘယ်သူကအသက်ရှင်ကျန်ရစ်မလဲ ခန့်မှန်းလို့မရ။ သူတို့စိတ်ထဲမှာ ဒီနေရာကို တိတ်တဆိတ်နာမည်ပေးထားတယ်။သူတို့လွတ်မြောက်ဖို့ကြိုးစားနေရတဲ့နေရာက မရဏတံခါးပေါက်ပဲ!
