Το Βάρος της Σκέψης

Η Άρνηση

Κάθεσαι εκεί. Αβοήθητος. Μόνος. Κάθεσαι και κοιτάς τα φωτάκια της πόλης. Δε σου θυμίζουν τα λαμπερά της μάτια; Που τα είδες μόνο υπό το φως του ηλίου, κι όμως σου μοιάζουν με τα φωτάκια που βλέπεις τώρα. Ακούς το θρόισμα των φύλλων που μοιάζει με λόγια στα αυτιά σου, λόγια που ακούγονται στο κεφάλι σου με την δικιά της φωνή, σαν να είναι δίπλα σου. Η απόσταση φαντάζει μεγάλη, γιατί είναι μεγάλη. Κι όμως, ξέρεις μέσα σου ότι με μια της λέξη, θα έτρεχες κάθε μακρύ χιλιόμετρο, θα πέρναγες κάθε λεωφόρο ακούραστα, γιατί σε κρατάει ο προορισμός, η αγκαλιά της, τα μάτια της, η αίσθηση της. Όλα αυτά, στις σκέψεις σου φαίνονται τόσο όμορφα, σε κατακλύζουν με αυτό το ανεξήγητο συναίσθημα που παρόμοιο της είναι η χαρά, αλλά ακόμα πιο ισχυρό, αυτή την έλξη και στο πρόσωπο σου σχηματίζεται ένα χαμόγελο. Και ύστερα από αυτό τον συνειρμό, η λογική σου χτυπά την πόρτα και σου κόβει το θάρρος. «Μέσα σε δύο μέρες νιώθεις τόσα; δεν γίνεται αυτό». Και έπειτα, η φράση που λέει πολύς κόσμος χωρίς ποτέ να γνωρίζει τι νιώθει η άλλη πλευρά, αυτή η παραδοχή. «Δεν νιώθει το ίδιο για μένα». Και καταστρέφει ό,τι έχεις σκεφτεί μέχρι εκείνη την στιγμή, το πρόσωπο σου χάνει αυτό το χαμόγελο που είχε πριν. Ξαφνικά, η ανάγκη για να δεις τα φωτάκια είναι μεγαλύτερη, η ανάγκη να βρίσκεσαι κοντά της, να την κοιτάξεις στα μάτια και να δεις αυτό που θες και ποτέ δεν έβρισκες, το πιο αγνό φωτάκι και το πιο λαμπερό αστέρι να καθρεφτίζεται στις κόρες των ματιών της, να νιώσεις την πίεση του σώματος της καθώς έρχεται κοντά σου και μέσα στον ανοιξιάτικο δροσερό άνεμο, να σε ζεστάνουν τα χείλη της. Όμως αυτά παραμένουν και θα παραμείνουν στις σκέψεις σου, και αυτό που έχεις πραγματικά είναι η ελπίδα, πως κάτι νιώθει για σένα, κάτι λένε τα σημάδια που σου αφήνει, δεν γίνεται να τα φαντάζεσαι. Εσύ είπες όμως πως δεν νιώθει κάτι για σένα, τώρα το αναιρείς;