Το Βάρος της Σκέψης

Σπίτι

Κάποιες φορές μ' αρέσει τις χειμερινές μέρες να βγαίνω μόνος μου βόλτα, όταν κανένας δεν είναι διαθέσιμος. Να κάθομαι σε ένα παγκάκι με ένα ζεστό ρόφημα στο χέρι, και να παρατηρώ τους ανθρώπους να περνάνε. Κάθε άνθρωπος και μια ιστορία. Πού να πηγαίνει άραγε ο ψηλός άντρας με το κόκκινο κασκόλ; ή η γυναίκα που περπατάει νευρικά μιλώντας στο τηλέφωνό της; ή δύο μικρά παιδιά που φωνάζουν το ένα στο άλλο; όλες αυτές τις ερωτήσεις μόνο με την φαντασία μου μπορώ να τις απαντήσω. Μόνο να φανταστώ μπορώ πώς νιώθει εκείνος που περπατάει γοργά ή εκείνος που κοιτάει το ρολόι του ανυπόμονος στην στάση του λεωφορείου. Σε τι σπίτι να γυρνάνε όλοι αυτοί αργότερα το βράδυ;

Μ' αρέσει να αναρωτιέμαι, γιατί εγώ δεν έχω κάποια ιστορία να πω, κάποιο σπίτι που να με περιμένει. Το «σπίτι» μου είναι μόνο το παγκάκι. Το μέρος όπου είμαι πιο κοντά σε μια ιστορία από ποτέ άλλοτε. Το παγκάκι στο οποίο κάθομαι, και οι ιστορίες περνάνε από μπροστά μου. Το μέρος όπου μπορώ να δημιουργήσω τους δικούς μου χαρακτήρες, καλούς και κακούς, και να ανήκω και εγώ εκεί χωρίς όρους, ιδιαιτερότητες και εξαιρέσεις. Το πλήθος με βοηθάει να ελπίζω, ότι κάποια στιγμή, θα έχω και εγώ κάποια ιστορία να πω, μια ιστορία να ολοκληρώσω. Πως κάποια στιγμή, θα δημιουργήσω το δικό μου σπίτι, όπου κάποιος χαρακτήρας μου θα με περιμένει με ανοιχτές αγκάλες.

Και ήρθε αυτός ο καιρός. Ο καιρός όπου έχω και εγώ μια ιστορία να πω, μια ιστορία να τελειώσω. Και μαζί μ' αυτό, ήρθε και ο καιρός όπου έχω και ένα σπίτι ανοιχτό μόνο για μένα και τον χαρακτήρα μου, για να χουχουλιάσω και να τελειώσω την ιστορία μου, μόλις κλείσω τα μάτια μου.

Και όσο έχω εγώ τα μάτια μου κλειστά και το μυαλό μου ονειρεύεται, το παγκάκι που κάποτε αποκαλούσα σπίτι μου είναι άδειο, άδειο από τον χαρακτήρα του. Και ο κόσμος περνάει, ξαναπερνάει, μα στο παγκάκι κανείς. Κανείς ονειροπόλος, κανείς δημιουργός, κανείς μόνος...