"ONSRA" ŞİİR KİTABIM

28 #milad

28 #milad

İçimde bir boşluk, içimde bir kırgınlık, içimde bir nefret var.
Senden, benden ve herkesten.
Bazen deli dizgin taylar gibi şahlanırken, Bazen de sessiz sedasız çekilmek istiyorum köşeme.
Kızıyorum herkese, kızıyorum kendime. Omuzlarımda taşıdığım ağır bir yük var, Paylaşmak istiyorum yarı yolda komayacak biriyle. Gölgem bile karanlıkta beni terk ederken, Kim dikenli yollarda yürümek ister?

Tutunacak dal görünce hevesimin kırıldığını da görüyorum,
Zamanında ne kadar düştüm inan bilmiyorum.
Güvenmek mi?
Ben ağaç dallarına bile güvenmiyorum.
Sevmek mi?
Ben sadece kendimi sevebiliyorum.
Hem zamanında sevdik ne oldu,
Ne mi oldu?
İşin özü olan değil, olmayan olmadı.
Seven kavuşamadı,
Sevmeyen çekip gitti.
Hemde habersiz,
Hemde ikindi güneşi gibi uzun uzaya baktı giderken,
Sanki daha önceden planlanmış gibi,
Sanki biliyordu son kez baktığını.
Ben mi ne yapıyordum o sıra?
Yüzüm ona dönük, yüzünün ve en çok gözünün güzelliğini hesaplaşmaya çalışıyordum kendi çapımda.
Ne haddine lan, ne haddine?
Hesaplar karıştı beyler,
Hem matematik benlik değilmiş birkez daha anladım.
Deli dolu sevmesini bilirim ben yada bilirdim eskiden.
Eskiden kalemde ona benzerdi, kağıtta.
Miladım diye severdim,
Yirmi yıllık hayatımı ikiye bölmüştüm,
Ondan önceki hayat ve o geldikten sonra ki.
Onu tanımdan önceki hayata hayat denirse derdim, o geldikten sonra ki hayatta.
O gitti...
Herkes gibi.
Ama o herkes gibi değildi, bana öyle söylemişti.
Hayattan sonra ama ölümden önce bir durak varmış, yaşamak ve ölmek arasında.
O gittikten sonra anladım.
Çölün ortasında, otobüs durağında gelmeyecek otobüsü beklemek gibi,
Denizin ortasında susuz kalıp deniz suyu içmek zorunda kalmıştık hissi gibi,
Tıpkı serap misali, Hacer gibi...
O gittikten sonra değil,
O gelmeyince değil,
Ruhum soğumaya başlayınca analım.