★”★”
« Park Chanyeol မင်းလက် ငြိမ်ငြိမ်နေ !! »
မနက်ဖြန်ဆို စာမေးပွဲဖြေတော့မယ်။စာလုပ်ဖို့ စိတ်ကူးမရှိဘဲ အနားမှာလူကို လာကလိနေတဲ့အရူးကောင်ကို အော်ပစ်လိုက်တယ်။
« စာလုပ် !! »
စာလုပ်ဖို့ပြောလိုက်ရင် မျက်နှာက ဇီးရွက်လောက်နဲ့။
« စာက မင်းဖြစ်ရင် ကောင်းမှာပဲ »
အဖက်လုပ်ပြီး စကားမပြောချင်တာတော့ပါ။
အဲ့အရူးကောင်က မျက်နှာသာပေးလိုက်လျှင် ဟိုကိုင်၊ဒီကိုင်နဲ့။
« ဒါဆို မောင် နေ့တိုင်း လုပ်ဖြစ်မှာ »
စာအလွတ်ရေးနေတဲ့လက်ကလေးက တွန့်ခနဲ့ ဖြစ်သွားတယ်။အရူးကောင် ဖောက်လာပြီ။
« မကောင်းတဲ့အကောင် !!! »
နောက်ဆုံးမှာ ကျောကုန်းကို ထုပစ်လိုက်တယ်။
အဲ့လိုပေါက်ကရစကားတွေ ဘယ်က၊ဘယ်လိုတတ်လာမှန်းမသိဘူး။
«ငါ ထုလိုက်ရင် မင်း သေဖို့ပဲ ရှိတယ် »
« ဒါပေမယ့် မသေခင် မင်းကို ချစ်သွားဦးမှာ »
ပြောပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် လှဲလာတော့ အလန့်တကြားဖြစ်သွားတယ်။
« ဘာလဲ အခုမှ မောင်ကို ကြောက်ရမှန်းသိသွားတာလား »
«ဖယ်နော် မင်း !!! »
« မဖယ်ဘူး »
«ငါ စာမရသေးဘူး »
«အချိန်တွေ အများကြီး ကျန်သေးတယ် »
နှုတ်ခမ်းအိအိလေးကို ဖိကပ်နမ်းလိုက်တယ်။ပခုံးကို အတင်းတွန်းနေတဲ့လက်ကလေးတွေက
အနမ်းတွေရှည်ကြာလာတာနဲ့သမျှ အားယူပြီးဆုပ်ကိုင်လာတယ်။
နှုတ်ခမ်းလေးမှတစ်ဆင့် လည်တိုင်လေးကို ဆင်းသက်သွားတော့ အတင်းရုန်းလာတယ်။
«မင်း...အဆင့်တတ်လို့ မဖြစ်ဘူး »
« အင်း။ မောင် သိတယ် »
နဖူးလေးကို ငုံနမ်းပြီး အနမ်းတွေကို အဆုံးသတ်လိုက်တယ်။
« မနက်ဖြန် စာမေးပွဲ ကောင်းကောင်းဖြေကြရအောင်။ ဒါပြီးရင် မောင်တို့ လျှောက်လည်ကြမယ် »
YOU ARE READING
FOREVER ONLY
Fanfictionမယုံစရာကောင်းအောင် ပျင်းစရာကောင်းတဲ့လူက ငါ့ဖူးစာရှင်ဖြစ်နေတယ်
