𝘈𝘱𝘱𝘳𝘦𝘤𝘪𝘢𝘵𝘦 𝘛𝘩𝘦 𝘍𝘭𝘰𝘸𝘦𝘳 𝘠𝘰𝘶 𝘞𝘦𝘢𝘳

အပိုင်း(၃၀)

"မင်းပဲဒို့ကိုဘာမှမစားနဲ့ မနက်စာတူတူစားချင်လို့ဆိုပြီးပြောခဲ့တာလေ ခုဗိုက်ဆာနေပြီမင်းကိုစောင့်ရလို့"

"မေရယ် စိတ်မဆိုးပါနဲ့ဗျာ ကျွန်တော်တို့ကားကဆိုင်တစ်ဆိုင်ဆိုင်တော့ရပ်အုံးမှာပါဗျာနော်"

"နေမျိုးကျက်သရေမင်းနော် ဒို့ကိုဂရုမစိုက်တော့ဘူး"

"မဟုတ်ရပါဘူးမေရယ် ဂရုစိုက်ပါတယ်ဗျာ ခုကျွန်တော်တစ်ခုခုပြေးဝယ်လိုက်မယ်လေ"

"နေပါ တော်ပြီ ကားပေါ်တက် တော်ကြာကျန်ခဲ့မယ်"

"ဘာလဲချစ်ရသူနဲ့တူတူကားမစီးရမှာစိုးလို့လား"

"အေးအေး မလိုက်နဲ့ အဲ့စပ်ဖြီးဖြီးမျက်နှာနဲ့ ဒီလမ်းဘေးမှာပဲနေခဲ့တော့ ဘယ်လိုဟာစားလေးမှန်းမသိဘူး"

နှင်းမေမှာပြောလဲပြောသူ့အိတ်ကိုသူဆွဲကာကားပေါ်သို့တက်သွားသည်။

"ဟာမေ...မဟုတ်ဘူးလေ လိုက်မယ်လို့"

*မင်းကိုကစောက်ကြောရှည်တာပါကွာ နေမျိုးကျက်သရေရာ*

ကိုယ့်ကိုကိုယ်သာအပြစ်ပုံ၍ အမြန်ပင်နောက်ကလိုက်ရပေသည်။

"မေ ကားပြတင်းပေါက်လေးနဲနဲဆွဲလိုက်မယ်နော် ကားထွက်လို့လေတိုက်ရင် မေချမ်းလိမ့်မယ်"

"တော်ပါ လာဂရုစိုက်မနေနဲ့"

သူ့ဘက်သို့တစ်ချက်မျှမကြည့်ပဲ ကားပြတင်းပေါက်ဘက်သာကြည့်နေသော ‌နှင်းမေကြောင့် နေမျိုးကျက်သရေတွေးနေမိသည်။

*ငါ‌တော်ထားတဲ့ရည်းစား‌လေးကသုံးဆယ်ကျော်လား သုံးနှစ်သမီးလားကွာ*

နှင်းမေမှာစိတ်ကောက်၍မခေါ်ပဲနေသော်လဲ ကားထွက်သည်နှင့်ပြဿနာစလာသည်။နဂိုထဲကကားမူးတက်သူမို့ လူမှာရီဝေဝေဖြစ်ကာခေါင်းမှာလဲအနည်းငယ်ထိုးကိုက်လာပေသည်။

"မေ..မူးလာပြီမလားမျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ခဏလေး‌မှေးလိုက်နော်"

နေမျိုးကျက်သရေမှာ သူ့အားပြောရင်းဖက်ကာရင်ခွင်ထဲခေါင်းမှီစေသည်။ ထိုကလေးရဲ့ပုခုံးနဲ့ရင်ခွင်ဟာ သူ့အတွက်တော့ ယောင်္ကျားသားတစ်ဦးထက်ပို၍ပင်ကာကွယ်မှု‌ပေးပြီးလုံခြုံမှုရှိသည်ဟုခံစားရသည်။