Feest van Herkenning

Feest van Herkenning - Deel 1

Ik liep vol spanning naar binnen in een onbekende omgeving, maar toch voelde ik me gelijk thuis. Dit was hoe het begon. Vanuit de verte klonk muziek. Het was prachtig en klassiek. Maar er was iets bijzonders aan deze muziek. Het leek op het liedje dat mijn vader voor mij en mijn broertje geschreven had voor hij overleed...

"Hallo, welkom bij Feest & Zo, waarmee kan ik u helpen?" vroeg de receptioniste vrolijk. "Ik ben hier voor mijn nieuwe baan. Ik werk hier nu als manager webshop design", zei ik. "De naam is?" "Olivia de Jong", antwoordde ik.

"Ja, ik zie dat u geregistreerd bent in ons systeem. Hier is uw pasje", zei de receptioniste. Ik liep naar boven, richting mijn nieuwe werkplek, toen iemand me stopte. "Hey! Jij bent nieuw toch? Ik ben Loïs! Loïs Smit," zei de vrouw enthousiast. "Ja inderdaad, ik ben Olivia", zei ik. "Op welke plek werk je?" vroeg Loïs. "Daar verder op, in kantoor 146", zei ik vriendelijk. "Oh, dan komen we elkaar vast nog wel tegen. Succes op je eerste dag!" "Dank je wel", zei ik terwijl ik verder dacht over de muziek die ik hoorde bij binnenkomst. Het is toch gek dat het deuntje zo veel leek op dat liedje. Ik wilde er niet te veel aan denken, want het maakte mij ook een beetje verdrietig. Maar het lukte mij niet. De muziek bleef maar in mijn hoofd hangen. Ik besloot mijn broertje Noah te bellen. "Hey Noah! Hoe gaat het?" zei ik toen Noah opnam. "Het gaat goed. Wat is er? Waarom bel je?" zei hij nieuwsgierig. "Ik liep vandaag naar binnen bij mijn nieuwe baan, toen ik binnen papa's muziek hoorde." "Wacht, wat? Pa had die muziek toch speciaal voor ons gemaakt. Nee dit kan niet. Je hebt je het vast verbeeld", zei Noah verrast. "Nee, ik meen het", zei ik. Ik merkte dat Noah dacht dat ik spoken zag." "Oké zus, ik ga weer verder, doe rustig aan, doei", zei Noah en hij hing op.

Eindelijk pauze! Laat ik naar Loïs gaan, zei ik twee uur later in gedachten. Ik liep naar de koffieautomaat in de hoop dat ik Loïs daar zou zien. "Hey, Loïs! Ik hoopte je al te zien", riep ik, toen ze er gelukkig bleek te staan. "Ja, ik kom hier zo vaak, omdat mijn kantoor hier tegenover is", zei Loïs. We praatten even over het werk, toen ik vroeg: "Loïs, mag ik je wat vragen? Wordt hier vaker een muziekje afgespeeld? Een soort klassiek muziekje wat je eigenlijk eerder aan een kind zult afspelen". "Oh, ja! Dat is de slogan van ons bedrijf. Bedoelde je dit liedje?" zei Loïs terwijl ze het liedje van mijn vader afspeelde op haar telefoon. "Hoe komen jullie aan dit lied!" zei ik geschrokken. "Ik heb werkelijk geen idee. Maar waarom zo geschrokken?" "Dit..." stamelde ik met tranen in mijn ogen, "Dit is het lied wat mijn vader heeft geschreven voor zijn dood".

Loïs trok me in haar kantoor en deed de deur dicht. "Wat zeg jij nou? Wie is jouw vader dan? Dit liedje komt van de eigenaar van dit bedrijf, mevrouw van der Zande. Ze heeft wel eens verteld dat haar man dit deuntje heeft geschreven, speciaal voor haar. Ken jij haar dan?" Wat zei Lois nu allemaal? Ik kende helemaal geen mevrouw van der Zande. Het was allemaal zo verwarrend. Misschien beeldde ik het mij toch allemaal in, zoals mijn broertje dacht. Dat vertelde ik ook aan Loïs. "Maar Olivia, als je het je ingebeeld had, dan zou je toch niet zo schrikken. Weet je zeker dat je mevrouw van der Zande niet kent?" "Nee, ik weet het zeker. Het zal wel de spanning van een nieuwe baan zijn. Wat een indruk maak ik zeg, zo op mijn eerste dag". Loïs begon te lachen. "Zo beginnen vriendschappen. En daarom ga ik je helpen. We moeten op onderzoek uit". "Op onderzoek?", vroeg ik "Ja", zei Lois, "we moeten erachter komen waarom jij zo reageert op dat liedje." Lois wist het rotgevoel dat ik had weg te nemen en ik was daar erg dankbaar voor. Of we nou iets zouden ontdekken of niet, ik was nu al dankbaar voor de beginnende vriendschap.

Aan het einde van dat dag verscheen Lois in de deuropening van mijn kantoor. "Ben je al klaar?", vroeg Lois. "Ik wilde net mijn computer afsluiten, dus ja!", antwoordde ik. "Mooi zo, want ik heb nieuws". Ik keek Loïs vragend aan. Maar ik kreeg geen antwoord. "We gaan eerst naar het cafeetje hier beneden, dan vertel ik je wat ik heb ontdekt". Samen liepen we naar beneden. In het café bestelde Loïs voor ons allebei een kop muntthee. "Ben je er klaar voor?" Ik keek geschrokken naar Loïs. "Klaar voor wat?". Loïs begon te vertellen. Mevrouw van der Zande was 15 jaar geleden hertrouwd en heette daarvoor Juliette de Jong. Ze had de naam aangenomen van haar nieuwe man. Loïs ratelde door, maar ik was te geschokt om nog goed te luisteren. Kon mevrouw van der Zande Juul zijn? Juul was mijn stiefmoeder geweest en ze verdween uit ons leven vlak na het overlijden van onze vader. Ik was nog zo jong dat ik er weinig van mee gekregen heb, maar volgens mijn oom en tante verdween met Juul ook een deel van het geld en andere waardevolle spullen van onze vader. "Luister je nog, Olivia?" Ik keek verschrikt op uit mijn gedachten. "Herken je haar?", vroeg Lois, toen ze een foto liet zien. Ik was helemaal in shock Op de foto stond mijn oude stiefmoeder die een paar jaar in ons leven was geweest. En op de foto stond in de achtergrond een schilderij dat ik maar al te goed herkende. Het schilderij van mijn vader die nu bij mijn tante en oom in huis staat! Dit was het bewijs. We hadden mijn verdwenen stiefmoeder gevonden en konden nu alles terugvinden wat mijn familie verloren had. Ik wist niet of ik nou moest huilen van verdriet of blijdschap. Ik vloog Loïs in de armen. Ik was op dat moment vastbesloten om uit te zoeken wat er nog meer achter zat.