ကျောင်းမြတ်ခင်းစိမ်းလေးရဲ့ရည်းစားဟောင်းအဖြစ်သို့...(ကျင်းစစ်)

ယောင်္ကျားလေးတွေက စားပွဲကို ဆတ်ခနဲရိုက်လိုက်ပြီး လေချွန်ကာ အော်ဟစ်ကြတော့သည်။ ကောင်မလေးတွေကမူ သူမတို့ရင်ဘက်ကို ဆုပ်ကိုင်လျက် မျက်နှာကြက်ပေါက်ထွက်မတတ် ကျယ်လောင်သောအသံဖြင့် အော်ဟစ်နေကြသည်။

ရည်းစားစာကို ကိုင်ထားသော မိန်းကလေးမှာ လှုပ်ရှားမှုကင်းမဲ့နေပြီး ထို့နောက် စာရွက်ကိုလုံးခြေလိုက်ပြီးနောက် အိတ်ကပ်ထဲထိုးသိပ်ထည့်လိုက်ကာ လျင်မြန်စွာ ထွက်ပြေးသွားတော့သည်။

ကျင်းစစ်သည် ခပ်မြန်မြန်ထရပ်လိုက်ပြီး ရှုပ်ပွနေသော ဆံပင်ကို ကိုင်ကြည့်ပြီးနောက် ယင်းကျောင်းကို မယုံကြည်နိုင်စွာ ကြည့်လိုက်မိသည်။

“မင်းရူးသွားပြီလား”

“ကိုယ်ကဘယ်လိုလုပ် ရူးရမှာလဲ”

ယင်းကျောင်းသည် ထိုင်ခုံပေါ်သို့ ပျင်းရိစွာ မှီချလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းများကို တွန့်ကွေးကာ ဟန်များစွာပြောလာ၏။

“ကိုယ်သာ မင်းအတွက် ဒါကိုမလုပ်ပေးခဲ့ဘူးဆို မင်းဘယ်လိုလုပ် အဲ့ကောင်မလေးဆီကနေ လွတ်မှာလဲ”

“ဒါပေမယ့်...”

ကျင်းစစ်သည် တစ်ခုခုမှားနေသလို ခံစားနေရသည်။ သူက ရှုပ်ထွေးသော သင်္ချာပုစ္ဆာများကို ဖြေရှင်းနိုင်သော်လည်း ယခုလို လှည့်ကွက်များကိုတော့ အတွေ့အကြုံမရှိပေ။ သူက မျက်လုံးများကို သဘာဝမကျစွာ မှေးကျဥ်းလိုက်ပြီး လက်ဆန့်ကာဆံပင်ကို ပြန်သပ်ချလိုက်သည်။

“မင်း ဒီလိုပြောလို့မရဘူးလေ”

“ဒါကအဆင်ပြေပါတယ်”

ယင်းကျောင်းက အခွင့်အရေးယူလိုက်ရ၍ ကျေနပ်နေတော့သည်။ ပြီးနောက် ရယ်ချင်ပက်ကျိဖြင့်ပြောလာသည်။

“ကိုယ်တို့ ယောင်္ကျားလေးနှစ်ယောက်က တစ်ယောက်ပေါင်ပေါ်ထိုင်တာ ဘာမှားနေလို့လဲ... ဒါက သာမန်ကိစ္စပဲ မဟုတ်ဘူးလား”

ကျင်းစစ်၏ လက်များမှာ လှုပ်ရှားမှုရပ်တန့်သွားပြီး ခေါင်းမော့ကာ တစ်လုံးချင်းစီကို သေချာအာရုံစိုက်လိုက်သည်။