Mirror Game(Greek Translation)

IV

Κατά κάποιο τρόπο αναγνώρισα αυτό το είδος κρύου. Ήταν κενό,γυμνό και ψυχρό. Και έτσι ακριβώς αισθανόμουν και εγώ και δεν μου άρεσε καθόλου.

Όμως ήμουν τόσο αδύναμη που και το να ανοίξω τα μάτια μου ήταν κάτι δύσκολο στο να υπακουσω.

Αντί να κουνηθω, σκέφτηκα. Σκέφτηκα τα πάντα, κάποια τέλειος ηλιθια πράγματα αλλά κυρίως προσπάθησα να θυμηθώ που βρισκόμουν αυτή τη στιγμή.

Το πάρτι.

Γαμωτο. Και αν με βίασαν? Και αν με απήγαγαν? Μήπως πέθανα και έτσι είναι η αρχή της επόμενης ζωής?

Πάντα ήμουν από αυτούς που πίστευαν στην μεταθανάτια ζωή και στο ότι θα συνεχιζες να ζεις με έναν οποιοδήποτε τρόπο άμα σε δολοφονουσαν.

"Σίγουρα δεν πεθανες, Δεσποινίς μου."

Μια βραχνή φωνή, γεμάτη σαρκασμό, τόνισε. Δε μπορούσα να καταλάβω από που ακριβώς προερχόταν αλλά ήξερα ότι ήταν κοντά μου. Ήταν μέσα σε αυτό το δωμάτιο.

Δεσποινίς μου.

Με αποκαλεσαι Δεσποινις. Και τώρα κατάλαβα ότι δεν με είχαν βιάσει, ήμουν μέσα στην Έπαυλη των Styles.

Θυμήθηκα.

Και έκλαψα.

Έμεινα ξαπλωμένη σε ο,τι και να ήταν αυτό, υπέθεσα ότι ήταν το πάτωμα γιατί με πόναγε η πλάτη μου, αλλά θυμήθηκα τι έγινε εδώ πριν, όταν έχασα όλες τις αισθήσεις μου και ο Ansel πέθανε.

Ο Ansel πέθανε.

Το αγόρι που πίστευα ότι αγαπούσα πέθανε. Πέθανε μπροστά μου, ενώ υπήρχε αυτή η ματωνενη τρύπα στο στομάχι του. Το αρνηθηκα αλλά σκέφτηκα το τι του είχε κάνει το φάντασμα ώστε να υπάρχει μια τρύπα και δε μου άρεσε καθόλου.
Έκλαψα, ξεσπασα σε λειγμους και σίγουρα ήθελα να πεθάνω.

"Ο θάνατος, ξέρεις, είναι ένα τόσο αβέβαιο πράγμα." Είπε η φωνή.

Άρχισα να τρέμω οταν ακούστηκαν βήματα. Έρχονταν όλο και πιο κοντά μέχρι που σταμάτησαν από δίπλα μου και ενιωσα να παγωνω.

"Αναρωτιόμουν γιατί ένα τόσο όμορφο κορίτσι σαν εσένα να κάνει παρέα με τέτοιους φθηνούς άνθρωπους."

Και μόλις έβρισε τους φίλους μου που είχαν δολοφονηθεί από αυτό το πλασμα πριν από μερικές ώρες, τα μάτια μου άνοιξαν απότομα. Ενιωθα να ζαλίζομαι ξαφνικά,  τώρα που έβλεπα φως. Τώρα που υπήρχε και κάτι άλλο να δεις εκτός από μαύρο.