Don't play with fire

ROZDZIAŁ 2

Pokręciłem rozbawiony głową, i wróciłem do podpisywania fotografii. 

Z każdą dziewczyną która do mnie podchodziła, moje nadzieje malały. Nigdzie nie mogłem wyłapać tej jednej osoby, którą tak bardzo chciałbym zobaczyć. Aż w końcu, jedna z fanek trochę się przesunęła, a ja ujrzałem tą osobę, której cały czas szukałem wzrokiem.

Stała po środku ogromnej hali, rozmawiając z tą szurniętą brunetką, która wcześniej rzucała mi się na szyję. Niebieskie jeansy opinały jej nogi, a na ramiona miała zarzuconą czarną rozpinaną bluzę, jej włosy spięte były w niechlujnego koczka. Wyglądała tak pięknie....

Przez chwilę zastanawiałem się co powinienem zrobić. Może podejść do niej? Może ją zawołać? Przecież i tak już znałem jej imię. 

Nie wiedziałem co się ze mną działo. Nie umiałem także, opisać tego co siedziało mi w głowie. Jak można nazwać uczucie, którym darzy się osobę której się nie zna, a jednak jakoś cię do niej ciągnie? Miłość? Na pewno nie, to za duże sformułowanie. Zauroczenie? Chyba tak, chyba to jest to. 

Ja Aiden Mills, chłopak który mógłby mieć każdą, dziewczynę w Londynie. Dosłownie każdą. Zauroczył się jakąś przypadkową blondynką, której nawet nie znał nazwiska. 

- Przepraszam? - piskliwy głosik wybudził mnie z dziwnego transu. Oderwałem w końcu wzrok od Bianci, i spojrzałem na dziewczynę stojącą obok mnie. 

- Wybacz. - zaśmiałem się niezręcznie, przyjmując od niej dwa zdjęcia. - Jak masz na imię? - spytałem, przykładając pisak do jednej z kartek. 

- Florence. - uśmiechnęła się lekko. Odpowiedziałem jej tym samym, i zacząłem nanosić swoje imię na fotografii. - Dziękuje bardzo. - mruknęła gdy podałem jej kartki. - Świetnie dzisiaj walczyłeś, zasłużyłeś na wygraną. 

- Dziękuje ci bardzo. - dotknąłem delikatnie jej ramienia. 

Machnąłem głową w stronę kolejnej dziewczyny. Brunetka zapiszczała, i biegiem rzuciła się w moją stronę. 

Boże, niech to już się skończy. 

****************

Uderzałem raz po raz w worek treningowy, wyobrażając sobie, że to głowa mojego trenera. 

- Mills nie bądź pizda! - Matthew krzyknął podchodząc bliżej mnie. - Masz zaraz kolejną walkę, a uderzasz jak panienka! Chcesz w końcu pierwszy raz przegrać? 

Matthew Lynn był cudownym człowiekiem. Jako jedyny uwierzył we mnie, że na prawdę umiem się dobrze bić, i zainwestował w moją karierę ogromne pieniądze. Jednak od kiedy, zacząłem osiągać coraz większe sukcesy, zaczął mnie coraz bardziej cisnąć, na każdym treningu. 

- Może już koniec na dziś? - mruknąłem wycierając ogromną rękawicą pot z czoła. - Jestem już zmęczony. 

- Jeszcze pół godziny. - mężczyzna klasnął w dłoń. - Albo wiem. Zrobimy sobie mały sparing. - zaczął iść w stronę swojej szafki. - Jeżeli wygrasz to zakończymy na dzisiaj. 

Przewróciłem oczami i pokierowałem się w stronę niewielkiego prowizorycznego ringu. Stanąłem na białej macie, i delikatnie rozciągnąłem mięśnie szyi, czekając na trenera. 

- Wiesz, że nie masz ze mną żadnych szans? - uniosłem brew, patrząc na blondyna zbliżającego się w moim kierunku. - Te dwadzieścia poprzednich walk, o czymś świadczą. 

 Mężczyzna coś mruknął pod nosem, i przyjął pozycję bokserską. Przewróciłem oczami i wykonałem pierwsze uderzenie. Matthew wykonał sprytny unik, i dosłownie rzucił się na mnie. Jego ciosy nie robiły na mnie wielkiego wrażenia, bo prawie każde udało mi się oddawać.