Πόλεμος Ψυχών

Κεφάλαιο 6ο

~Κράτησε αυτή τη στιγμή
Που τα σώματά μας είναι ενωμένα
Μην την αφήσεις από τα χέρια σου να φύγει
Και μην την αφήσεις να χαθεί για πάντα~

~DJH

Την επόμενη μέρα στις 8 ακριβώς το πρωί ο Λεβ στεκόταν έξω από το διαμέρισμα της Ρόζαλι περιμένοντας την να έρθει για να πάνε στο πανεπιστήμιο. Μόλις κατέβηκαν, ανέβηκαν στη μηχανή του και ξεκίνησαν. Λίγη ώρα αργότερα έφτασαν και αφού πάρκαρε η Ρόζαλι κατέβηκε από τη μηχανή και του έδωσε το κράνος.

«Τι ώρα σχολάς;»

«Στις 11:30»

«Θα σε περιμένω εδώ» της ανακοίνωσε και η Ρόζαλι ξεφυσησε

«Λεβ, ειλικρινά δεν χρειάζεται»

«Ναι έχεις δίκιο. Πρέπει να είμαστε δίπλα σου συνέχεια»

«Είπαμε για μια μέρα» του υπενθύμισε και ο ίδιος γελασε ελαφρώς πριν της απαντήσει

«Εσύ είπες. Όχι εγώ. Άντε πήγαινε θα αργήσεις»

«Αλλάζεις θέμα»

«Το ξέρω. Να προσέχεις» με ένα νεύμα γύρισε προς την είσοδο του πανεπιστήμιου και στάθηκε λίγο. Μπροστά της βρισκόταν ένα τεράστιο κτήριο με άτομα διάφορων ηλικιών να περπατάνε προς όλες τις κατευθύνσεις. Και μόνο στην ιδέα ότι πλέον σπουδάζει σε ένα από τα καλυτέρα πανεπιστήμια ιατρικής της Ρώμης ένιωσε τέτοια χαρά που δεν μπορούσε πλέον να κρύψει το χαμόγελο της. Το ίδιο χαμόγελο που χάθηκε σαν το βλέμμα της έπεσε πάνω σε μια οικεία ανδρική φιγούρα μόλις λίγα μέτρα μακριά της και οι αναμνήσεις την κατέκλυσαν σε κλάσματα του δευτερολέπτου.

Όσλο, Νορβηγία, 2 χρόνια πριν

«Να μη με ξεχάσεις ποτέ. Κάποια μέρα θα σε βρω. Είναι η μοίρα μας» μόλις τελείωσε τον λόγο του της άφησε ένα φιλί στα μαλλιά ενώ η ίδια γύρισε ελαφρώς το κεφάλι της ώστε να μπορεί να τον κοιτάει

«Πως το ξέρεις;»

«Ένστικτο»

«Ρόμαν-»

«Ησύχασε τώρα… Ελπίζω να ήταν μια αξέχαστη μέρα για εσένα» το λιγοστό φως που έμπαινε από το παράθυρο του ξενοδοχείου της επέτρεψε να δει το χαμόγελο του και δίχως δεύτερη σκέψη το ακούμπησε και το χάιδεψε.