ADI MUCİZE OLSUN

~44.Bölüm~

Umut'la birlikte hastaneye geldiğimizde ise yarası hemen tedavi edilmişti. Çabuk getirildiği için yarası çok fazla mikrop kapmamıştı ama doktor sık sık pansuman yapılması gerektiği konusunda uyarmıştı. Bu arada Sadık amca olsun, bizim çocuklar olsun, Umut'un arkadaşları olsun herkes gelmişti o süre içerisinde.

Umut'u tedavi eden hemşire Can'a ilgi gösterince bizim Sümeyye tabi biraz bozulmuştu. "Artık vazgeçiyorum ondan"demişti yine ama bunu hep söylüyordu, yumuşayınca da Can'ı sevmeye devam ediyordu. Arkadaşımı tanıyordum ben. Ve bence Can da Sümeyye'nin bozulduğunu az çok fark etmişti ki hemşireye yüz vermediği gibi sürekli Sümeyye'den tarafa bakıp durmuştu.

Sıra taburcu işlemlerine geldiğinde ise Umut benim de onunla gelmemi istemişti ancak yine inatçılığım tutmuş ve geçmiş olsun dileklerinde bulunup kızlarla kendi evimize geçmiştik. Vakit çoktan geceyi bulmuştu bile.

Ne maceraydı ama! Bir an her şeyin bittiğini sanmıştım. Ama neyin bittiğini sandığımı da bilmiyordum. Umut için fazlasıyla korkmuştum. Bu korku Umut'un onu affettiğimi düşünmesine sebep olmuştu, o ayrı ancak şu an bunu düşünmek istemiyordum. Yatıp uyumak istiyordum sadece. Allah'tan yatsı namazını kızlarla birlikte hastanede kılmıştık. Zira gözlerimden uyku akıyordu.

Yatmadan önceki sünnetleri yaptıktan sonra taralı saçlarımla pijamalarımı giyip yatağıma uzanmıştım. Işığı kapar kapamaz telefonumdan mesaj bildirim sesi geldi. Elime alıp baktığımda Umut'tan olduğunu gördüm. Dudağım kıvrılmak üzereyken son anda kendimi durdurdum. Saçmalama Mucize!

"Özledim."

"Şu an bu yatakta seninle uyumak vardı be güzelim. Sımsıkı sarılır, başımı göğsüne koyardım."

"Sen de saçlarımı okşardın. Hemen dalardım uykuya."

"Annem hep böyle uyuturdu beni."

"Ha bir de arada ilahi de söylerdi."

"Biz ne zaman kavuşacağız Mucize'm? Ne zaman affedeceksin beni?"

"Ece'nin elinden sağ kurtulduğuma bile sevinemiyorum şu an."

"Hadi artık gör be kızım şu mesajları!"

Uygulamaya girdiğimde hâlâ çevirim içi olduğunu gördüm.

"Umut gece gece benden mi göründüler sana?"

"Deli gibi uykum var. Tek kelime konuşmaya mecalim yok."

"O yüzden sana Allah rahatlık versin. Ve de Allah'a emanet."

Mesajlarımı hemen görmüştü ve yazmaya başlamıştı.

"İyi. Şimdilik uyu bakalım ama yarın okulda mutlaka konuşacağız."

"Sabredecek gücüm kalmadı."

"Karımı, sevdiğim kadını geri istiyorum bir an önce."

Göz devirip ben de yazmaya başladım.

"Saçma sapan konuşmayı kesip uyu. Yarın okula falan da gelme, evde yat dinlen."

"Ayrıca daha kaç kere söyleyeceğim! Bana karşı aitlik eki kullanma."

Aradan çok kısa bir süre geçtikten sonra cevap gelmişti.

"Geleceğim ve konuşacağız."

"Aitlik eklerim bir sana özel güzelim. Çünkü sen benimsin."