Sandığımdan Herşey İyi Gidecek

Sayfa 1

Her şey aslında sahte, varlığım önemliymiş gibi davranmam da, bunu çok iyi biliyorum. Bu dört duvar arasında çürüyüp gidiyorum. Ay yüzlüm gibi beyaz duvarlar, ancak hepsinde bir çatlak. İlgisizliğe terk edilmiş olmanın verdiği yıpranma var üzerlerinde. Peki sorarım size duvarlar, nasıl olur da bu kadar beyazken, benim içimi karartıyorsunuz. 

Bir pencerem var, dış dünyayla kalan tek bağım. Kendi gerçekliğimden kopmam için kalan tek kapı. Ancak dışarısı kapkaranlık, dışarısı sis. Dalları kurumaya yüz tutmuş insanları görüyorum. Çimlerin bile yeşertemediği...

Böylesine karanlık bir günü aydınlatan tek şey rüyalarım. Halbuki gördüğüm tek şey kabus, sadece kabuslara alıştım. Tekrardan kabus gördüğüm bir sabaha uyanıyorum.

Duvarların beyazlığı her zaman ki gibi karşımda yükselirken, odanın içindeki bu tekdüzelik beni çıldırtıyor gibi. Tek çıkışım olan pencerenin ardında ise sis ve karanlık hüküm sürüyor. Dışarıdaki dünya, içimdeki sıkıntıları yansıtıyor gibi; her ikisi de birbirine sıkıca bağlı.

Pencereye yaklaşıp dışarıyı gözlerken, insanların her birini hafızama kazıyorum, bir şeylerin değişmesini, belki de bu kez güneşin parlamasını umut ederek. Ama umutsuzluğum daha fazla artıyor. Dışarıda gördüğüm insanlar, sanki benimle aynı ölümcül iç karanlıkla boğuşuyor gibi görünüyor. Yaşamın sıkıntıları tarafından nasıl sarıldıklarını izlerken kendimi görüyorum insanlarda.

Dış dünya karmaşık ve bu karmaşa içimdeki karanlığın bir yansıması gibi geliyor. Ama belki de bu karmaşıklık içinde, içsel sıkıntıma çözüm bulabilirim. Belki de bu sislerin ardında saklı kalan bir parça umut vardır, ve bu umutla kendimi yeniden keşfederim. Duvarlar arasında geçen her an, içsel yolculuğuma bir adım daha yaklaştığım an olabilir.

Kafamı penceremden kaldırıp kapıya doğru yöneldim. Kapının demir koluna uzandığım an bir bağırma sesi duydum, sanki beni çağırıyordu. Bir umutla pencereme doğru koştum tekrardan. Dışarıya baktığım an beyaz bir kız çocuğu gördüm, bana el sallayıp bağırıyordu. Ne dediğini anlamak güçtü, tek bildiğim karanlığı yarıp gelmiş bir melekti o. Ben de el sallamak istedim ben de bağırmak istedim. Elimi kaldırmaya çalıştığım an gözlerim karardı, elimi kaldıramadan yere düştüm. 

Yerdeki soğuk tahta parkenin üzerinde yatan vücudum sonunda uyanmıştı, aniden pencereme atıldım ve o kız yoktu. Hayal kırıklığına uğradım ve sustum. Yatağıma sessizce geçip kendimi düşüncelerimin hapsine kilitledim. Bu tuhaf olayın izlerini zihnimde aramaya karar verdim. Sanki gerçek dünya ile benim dünyam arasındaki ince bir perde yırtılmıştı ve bu olay, benim içsel yolculuğumun bir parçasıydı.

Zihnimde kaybolurken, kendime bu karanlığımı nasıl aşabileceğim konusunda daha fazla düşünme fırsatı verdim. Belki de bu tuhaf olayın bir anlamı vardı. Belki de içimdeki karanlığı yenebilmek için, kendi içimdeki meleği keşfetmem gerekiyordu. Hayal kırıklığı ve belirsizlik içinde, yatağıma uzanıp gözlerimi kapattım. Geçmişin geçmişte kalması gerektiğini tekrar ettim ve ne olduğunu anlamadan uykuya daldım.

Sabah olduğunda ise yatağımdan kalktım, penceremin oraya geçtim tekrardan. Bu sefer dışarısı daha bir aydınlık gibiydi. Sanki sis dağılıyordu, ancak bu sefer insanları göremedim. Dışarıda kimsenin olmadığını sandım, onu görene dek. O kızı tekrardan gördüm. Bu sefer elimi kaldırmaya çalışmadım, korktum. Hafif çekik gözleri vardı, onların içine doğru baktım. Birbirimizle bakışmaya başladık. Gözlerinin içinde kayboluyor gibiydim. Sonrasında gözlerinden yaşlar döküldüğünü fark ettim. Onun ağlamasına dayanamadım. İrkildim ve geriye doğru sıçradım. Yıllar sonra ilk kez insansı bir duygu hissediyordum ve bu çok korkunçtu. İlk kez merhamet ediyordum ilk kez acıyordum. Tekrardan toparlandım ve pencereme atıldım. Hala oradaydı ve ağlıyordu. Bu sefer bağırmaya çalıştım, avazım çıkana kadar. Uzun zaman sonra bir şeyler hissetmenin vermiş olduğu korkuyla bağırdım. Sesim çıkıyordu, evet sesim çıkıyordu. Sesimin havada dalgalandığını hissedebiliyordum. Onu selamlamıştım, avazım çıkana kadar.