Nakasulyap lamang ako sa labas ng bintana habang pinaglalaruan ang binigay na regalo sa akin ni Ama.
It's an old style doll na nakaputing saya. Binili niya ito sa ibang bansa kung saan siya lumagi ng ilang linggo. Gawa ito sa tunay na kahoy at luwad.
Habang sinusuklayan ko ang aking manika ay nakatanaw ako sa mga batang masayang naghahabulan, nagtatawanan, at naglalaro sa labas. Nakamasid lamang ako mula sa ikalawang palapag ng bahay.
Ilang taon ang tanda ko sa kanila pero hindi ako nakaranas ng mga larong pambata katulad ng habul habulan. Itinigil ko na ang pagsusuklay sa manika at nangalumbaba, tinatanaw ang mga bata mula sa bintana ng aking silid.
Sa labing apat na taon kong pamumuhay ay manika lamang ang aking naging libangan. My dolls are my only friends because I never get to interact with children my age.
Nandito lamang ako sa loob ng aming mansion lumaki at hindi manlang nakasalamuha ng ibang tao. Tanging ang tatlong kapatid ko at si Ama lamang ang aking nakakausap.
Kumawala ako ng malalim na hininga. Their childhood must be wonderful and memorable.
"Senyorita, hinihintay ka na ni Don sa hapagkainan"
Tumayo ako at sumunod sa katulong na hindi manlang makatingin sa akin. Diretso lamang ito sa paglalakad, hindi alintana ang maliliit kong paa at tulin ng aking lakad. Pilit kong sumabay sa kanya.
Father will be mad if i'll be late for dinner. May importanteng bisita din si Ama kaya baka ay mas sensitibo siya ngayon. Ayaw na ayaw ni Ama ang nahuhuli sa oras, ang pagkain at pagtulog ay dapat sakto sa oras. Kahit sa paglinis ng mga katulong ay dapat nasa oras. Everything is in its place in accordance to its time.
My father is so obssess with time na halos lahat ay nakasakto sa oras. He always have a pocket watch on him. Even the whole mansion is filled with different kinds of clock. Mga binibili niya sa mga lugar na pinpuntahan niya, minsan ay galing sa auction at mangangalakal, ang iba ay bigay ng mga kakilala.
Maybe it's a family tradition or an exquisite collection. Hindi ko alam.
"You're late" puna ni Ama habang nakatingin sa kanyang orasan.
Nasa hapagkainan narin si Ina at aking ibang kapatid. Wala manlang isa sa kanila ang sumikap na tuonan ako ng pansin o lingunin ako.
"Magandang gabi po, Ama"
Napayuko ako at umupo sa hulihang upuan. Our sitting arrangement is base on the eldest to the youngest. Me, being the youngest sat on the farthest part of the table. Malayo sa lahat at medyo may kadiliman.
"Kamusta kana, hija?" ang kaibigan at bisita ni Ama, nakaupo ito sa kabilang dulo ng mahabang lamesa na katabi sa akin.
"Okay lang po ako, Ninong" sagot ko at ngumiti. Ginawaran rin nito ako nang ngiti.
Nagsimula na ulit kumain ang lahat. Tanging kubyertos lamang ang maririnig sa bawat sulok ng hapagkainan.
"Bakit ka huli, Celeste hija?" Natigilan ako nang biglang nagtanong si Ina.
"I'm p-playing with my new doll, mother. I'm sorry"
Tumango naman ito kaya nakahinga ako nang maluwag.
"Tungkol pala sa bagong negosyo, Gregorio.." nagsimula na silang mag usap tungkol sa negosyo kaya tahimik lang akong kumain.
Natapos ang kainan nang walang masyadong napagusapan ang lahat. Nag uusap ang mga nakakatanda tungkol sa negosyo at pag aaral ng aking mga kapatid. Mukhang may sari sariling ginagawa ang mga ito kaya mukhang wala akong kalaro ngayon.
Nasa pasilyo ako ng mansion dahil napagisipan kong maglakad lakad muna bago matulog.
Nakasuot narin ako ng aking pantulog habang yakap yakap si Nori, ang aking manika. Ramdam ko ang haplos ng hangin sa aking balat at ang ginaw na dala nito dahil sa nipis ng telang aking suot.
Little moonlight escape the gaps in the large windows that lit up the entire corridor. A lunar scenery I would never get tired of witnessing.
"Twelve... thirteen..."
Binibilang ko ang mga orasan na aking nalalampasan kahit alam ko naman iyon. I've been counting these clocks for as long as I can remember. I'm used being surrounded by clocks and the sound they produce.
Habang naglalakad sa isang pasilyo na kaunting ilaw lamang ang nanduon ay napakapit ako sa dingding. I let my fingers caress the wall, naging gabay ko ito sa dilim.
"Celeste"
Napalingon ako pero wala namang tao doon. Someone called my name, i'm sure of it. Napakapit ako sa aking manika.
Luminga linga ako sa paligid. Biglang nagiba ang lugar sa aking paningin, biglang dumilim, umikot, at nakakarinig ako ng mga ingay ng orasan. Nanlamig ang buo kong katawan, ano ang nangyayari?
Bumukas ang aking mata at natagpuan ko na lamang ang sarili sa isang hindi pamilyar na silid. Nakatulala lamang ako sa dingding na kung saan ay may pamilyar na orasan.
Tumayo ako at napatingin sa harap ng crystal na salamin, nagulat sa aking duguang kasuotan at gulong kabuuan.
"Celeste"
Bigla akong bumalik sa reyalidad. Nasaan ako? Sino ang tumatawag ng aking pangalan? Mas lalong bumilis ang tibok ng aking puso dahil mukhang nasa parte ako ng mansyon na hindi ko alam. Am I even still in the house?
Dahil sa pangamba at pagkalito ay dinala ko ang sarili para makalayo sa lugar na iyon. Nagsimula na akong tumakbo pero pilit akong sinusundan ng mga kamay na humahaplos sa aking katawan. Ang orasan at ang ingay neto ay bumilis nang bumilis katulad ng aking puso.
Hindi ako makalayo kahit gaano pa kalayo at kabilis ng aking pagtakbo.
An image of a pocket watch apeared in my mind, a familiar watch. Mabilis ang pag ikot ng kamay nito hanggang sa hindi na tumigil at tuluyan na akong nahilo at naduwal.
A tear unexpectedly escapes from my eyes. Biglang nagtaasan ang balahibo sa aking katawan nang makaramdam ako nang kirot sa aking ibabang parte.
"Celeste?" napagising ako. A man with a blurry face washed away all my nightmares.
I can't see him properly but what I know is that, the person holding me in his arms right now is a warm person...
"Everything is going to be alright, Mi amor"
In that point of my life, I have come to realize that I grew up being fed by lies. My father doesn't keep clocks as a tradition but for paying the depth of our ancestors. A decade of depth that would hunt me for the rest of my life.
How come I merely existed yet already deeply indebted?
