လွန်ခဲ့သော ၃နှစ်ဆီသို့
Cafe ကနေ Jimin တယောက် စိတ်လွတ်စွာနဲ့ လမ်းလျှောက်လာခဲ့တာ သတိထားမိချိန်မာတော့ ညဉ့်နက်တောင် ရောက်နေပီ
ဘယ်ဆီတွေရောက်နေလဲဆိုတာ မသိတော့ဘူး
လက်ထဲမာလဲ ပိုက်ဆံအိတ်တွေ ပါမလာခဲ့ဘူး
ဘယ်ဆီ ကျခဲ့လဲဆိုတာ မသိခဲ့ပေမဲ့ ပြန်ရှာချင်စိတ်လဲ နည်းနည်းတောင် မရှိတော့ဘူး
တော်သေးတာက အပေါ်ထပ်အကျီထဲမာ ဖုန်းရှိနေသာပေါ့
အဲတာနဲ့ ဖုန်းကိုထုတ်ပီး ခေါ်ဖို့ လုပ်တော့ ဘယ်သူ့ကို ခေါ်ရမလဲဆိုတာ ခေါင်းထဲစဉ်းစားလို့ကို မရဘူး
အဲ့ချိန် ကွက်တိဝင်လာတဲ့ ဖုန်းက ဆရာဝန်အကိုရဲ့ ဖုန်း
"Jimin ကိုယ် နက်ဖန် နိုင်ငံခြား သွားစရာရှိလို့
၃လ လောက် ကြာမယ် အဲတာ မသွားခင် check ပေးခဲ့မလို့ "
"အကို ...ကျွန်တော့်ကို ... မာလာခေါ်ပါလား "
"Jimin ညကြီးအချိန်မတော်ကွာ
အဲ့နေရာကို ဘာသွားလုပ်တာလဲ အရင်ထဲက အဲ့နေရာမာ လူကပြတ်ရတဲ့အထဲကွာ
ခု အကို ထွက်လာနေပီ
ခနတော့စောင့်နော် အကိုက ဆေးရုံကနေ ထွက်လာရမာဆိုတော့"
"ဟုတ် အကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်
ကျွန်ဝောာ် ဒီနေရာမာပဲ စောင့်နေလိုက်မယ်နော်"
"အင်း အဲ့နေရာမာပဲစောင့်နော် "
တော်သေးတာပေါ့ ဆရာဝန်အကိုဖုန်းဆက်တာနဲ့ ကွက်တိဖစ်သွားလို့ပေါ့ နောက်မို့ဆို ဘယ်သူ့ကို ဖုန်းဆက်ရမယ်ဆိုတာ စဉ်းစရမာကို မဟုတ်ဘူး
ခုရောက်နေတဲ့ နေရာနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် နေရာမာ bus stop လေးတွေ့တော့ ပျော်သွားတာတော့ အမှန်ပဲ
သွေးပူနေတုန်းမသိပေမဲ့ ခုသွေးအေးသွားမှ ခြေထောက်တွေက ကိုက်ခဲနေတော့ အဲ့ bus stop မာပဲ သွားထိုင်နေဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်
အဲ့မာ စောင့်ရင်း နာရီဝက်လောက်တော့ မျက်စိရှေ့ကို ရောက်လာတဲ့ ကားအမည်းရောင် သုံးစီး
Jimin လဲ ဆရာဝန်အကိုများလားဆိုပီး ကြည့်မိလိုက်တော့
ရှေ့ဆုံးကားကနေ ထွက်လာတဲ့ Lee Joon hyung ဆိုတဲ့ သူ
"အလှလေး ဘယ်လိုလဲ
ကိုယ်ပြောပါတယ် အရင်ထဲက ကိုယ့်ကိုသာ ရွေးခဲ့ရင် ခုလိုတွေ ခံစားနေရမာ မဟုတ်ဘူး "
Part 35
Start from the beginning
