Satırlarıma Dökülen Acı

çaresizce yok olmak.

Ölüyorum.

Gerek ruhen gerekse bedenen, acı çekerek yavaş yavaş ölüyorum. Canım çok acıyor, aldığım her yeni nefesin beni kaçınılmaz sonuma götürdüğünü bilmek, canımı çok acıtıyor. Bazen boğuluyor gibi oluyorum; nefes alamıyorum. Tamam, diyorum. Bu sefer öleceğim. Olmuyor. Ölmüyorum. Ölemiyorum. Acı çekmeye devam ediyorum. Ruhumun çektiği acıları biraz olsun dindirsin diye bedenime zarar veriyorum. Ailem vücudumdaki yara izlerini görünce ne olduğunu soruyor. Önemli bir şey olmadığını, geçeceğini söylüyorum. İyi olduğumu söylerken bile nasıl acı çektiğimi görmüyorlar, susuyorlar, beni duymuyorlar. Biricik kızlarının, gözlerinin önünde yavaş yavaş öldüğünü göremiyorlar.

Babalar kızlarının ilk aşkıdır, diye bir söz vardır ya hani... Benim babam benim ilk aşkım ya da kahramanım olmadı hiçbir zaman çünkü hiçbir zaman beni gerçekten sevdiğini hissetmedim. 

Korkarım ki başka kimliklerle, bambaşka kişiliklere bürünerek hiç tanımadığım erkeklerden sevgi dilenir hale gelmemin asıl nedeni de buydu. Beni asla sevmeyecek erkeklere, beni üzecekleri en başından belliyken çekildim; onlardan biraz olsun ilgi görebilmek için türlü türlü şeyler yaptım. Ama olmadı. İçimdeki boşluk bir türlü dolmadı çünkü onlar da babam gibiydi. Hiçbiri beni gerçekten sevmedi. Her biri beni yalnız bıraktı.

Ruhumu kaybettim ben, kayboldum; başka biriyim artık. Düştüğüm bu bataklıktan kurtulabilmek, kendi benliğimi bularak yola devam edebilmek için çırpınıyorum. Kimse bana yardım eli uzatmıyor; gözlerinin önünde yok olmama rağmen hayatlarına öylece devam edebiliyorlar çünkü insanlar kör, insanlar sağır, insanlar bencil ve insanlar acımasız.

İnsanlar gerçekten çok acımasız ama benim yine de umudum var, ben ölmek istemiyorum. Yazmam gereken onlarca kitap, yaşamam gereken yüzlerce olay, kurmam gereken on binlerce hayal varken, olmaz. En azından şimdi hayır, ölmek istemiyorum. 

Kaybolmuş ruhumu bulmak, biri olmak istiyorum. İçimdeki bu seslerle devam etmek istemiyorum. 

Gel.

Gel ve kurtar beni.

Sesini, yüzünü, kokunu hatırlamasam da gel artık. Seni istemediğimi haykırsam da sen gel ve kurtar beni; çünkü biliyorsun, sen dışında kimse kurtaramaz artık beni.

Kurtarılmak için çırpındığımın, kaybolmuş ruhumu bulabilmek için türlü türlü oyunlar oynadığımın, tanıştığım her yeni insanın beni daha da dibe doğru çekişinin ve ölüme her an biraz daha yaklaşmamın hikayesi bu.. Benim hikayem.

Zeynep Sey- Kayıp kitabından alıntıdır.

Okurken fazlasıyla içime dokundu ve burada da paylaşmak istedim. Sadece bazı cümleleri ufacık değiştirdim. Umarım okurken aynı acıyı hissetmezsiniz, umarım aynı yaralara sahip değilizdir.