Satırlarıma Dökülen Acı

Dip

siz beni anlamıyorsunuz bayım, hiçbir zaman da anlayamayacaksınız. kafamın içi cam kırıklarıyla dolu benim. her canımı yaktığınızda kalbime batıyor. düşüncelerim tıpkı bir kördüğüm gibi, düşündükçe daha çok karışıyor. kafam bir enkazdan farksız. inanın bunu düzeltemezsiniz, ancak deneyebilirsiniz. siz denemediniz bile. aksine farkında olmadan onları daha çok dağıttınız. ben ise sizi yaralarıma merhem sanmıştım. öyle sanıyordum. şimdiyse sadece sandığımla kaldığımı anlıyorum. bunu anlamak istemezdim. siz de herkes gibiymişsiniz. neden böyle yapacağınızı baştan söylemediniz ki? eğer baştan söyleseydiniz ben kabuğumdan hiç çıkmazdım. gerçi herkes başta iyidir, kimse çıkıp kötülük demez. en kötüsü de bu, tanıdığınız insanlar tanımadığımız insanlara dönüşür. oysa acı olan nedir bayım biliyor musunuz? siz beni hiç tanımadan değiştirmeye çalışıp beni yaraladınız. bense sizi tanıdığımı sanıp oysa hiç tanımamışım bile... bana bunu göstermeyi siz seçtiniz, yaralarımdan vurmayı da... ben sizi severek elinize tüm silahları verdim zaten.. onlar boştu, siz her kavga ettiğimizde onun içini biraz daha doldurdunuz efendim.. sözleriniz kalbime bir mermi gibi saplandı sürekli. elimle çıkarıp attım, ama sonuncuda elim titredi inanın.. beni gerçekten sevseydiniz o silahı ya kendinize çevirirdiniz, ya da denize atardınız. siz ise bana doğrultmayı seçtiniz. söyleyin bana bayım, neden yaptınız bunu? ben zaten yaralıyım, yaralı kalbimi sarmalamak yerine neden yeni yaralar açtınız ki? artık sizi eskisi gibi sevemiyorum.. üzgünüm.. ben zaten hayatım boyunca kafamda soru işaretleriyle yaşadım. bir de üstüne sizinkiler eklendi. ben bu kadar düşüncenin içinde boğulamam efendim, siz silah yerine beni ve düşüncelerimi denize atıp; soru işaretlerini de arkanızda bırakıp gitmiş gibisiniz. şimdiyse ne mi olacak? siz böyle yaparak beni eski halime sürüklediniz.. farkında olmadan yaptınız bunu.. şimdiyse ben o denizde en dibe çökeceğim, ve bu sefer beni ne siz ne de başkası kurtarabilecek...