Secret life (as Severus Snape's daughter)

Hoofdstuk 51: De Malfoy veroordeling

Na het eten blijven Harry, Ron en Lily-Anne aan de tafel zitten.

'Lily, je moet eerlijk zijn. Wat is er gebeurd dat je zo bang was voor Lucius Malfoy en nu zo blij bent dat hij zo lang in Azkaban zit?'

Rons blik staat vragend, hij begreep niet hoe Lily-Anne zo goed met Draco kon opschieten, maar het fijn vond dat zijn vader zo lang in Azkaban zat.

Lily-Anne probeert te glimlachen, maar het lukt niet echt.

'Lucius heeft Severus, mijn vader dus, altijd gehaat. Hij vertrouwde hem niet en toen hij Lucius' plek als een lievelingetje van Voldemort overnam, haatte hij hem nog meer. Nadat hij erachter kwam dat ik Severus' dochter was via zijn vrouw, haatte hij mij ook en zo erg, dat hij gedreigd heeft me te vermoorden als ik te dicht bij Draco in de buurt kwam. Maar dat is iets onmogelijks om te vragen als hij je beste vriend is.'

Harry legt een hand op die van Lily-Anne en Ron knikt begrijpend.

Ze praten nog uren voordat Harry naar zijn eigen huis in Goderics's Hollow vertrekt en Ron en Lily-Anne naar boven gaan om naar hun kamer te gaan, als Lily-Anne zich bedenkt dat ze Hermione al weken niet meer heeft gezien.

'Ron...'

Ron draait zich om halverwege de trap.

'Waar is Hermione, ik heb haar al lang niet meer gezien.'

Ron glimlacht en doet een stap naar beneden.

'Hermione is haar ouders zoeken in Australie.'

Lily-Anne kijkt Ron vragend aan:

'Waarom Australie?'

Ron gaat op de trap zitten en legt zijn ellebogen op zijn bovenbenen, zodat hij Lily-Anne fatsoenlijk aan kan kijken.

'Voor de oorlog echt begon, heeft Hermione voor hun eigen veiligheid het geheugen van haar ouders gewist. Ze zijn naar Australie geimmegreerd en Hermione is ze nu zoeken om hun geheugen weer te herstellen en met hen terug te komen.'

Lily-Anne glimlacht.

'Ik snap het.'

Ron komt weer overeind en loopt weer door naar boven.

'Weltrusten Lily.'

Lily-Anne opent de deur naar haar kamer.

'Weltrusten Ron.'

Ze sluit de deur achter zich en kleedt zich om en gaat al snel in bed liggen, de ketting met de slang die de leeuw wurgt, die ze ongemerkt elke dag had gedragen, legt ze op het kastje naast haar bed, naast het doosje met de emotiebloem erin.

Ze bewaarde hem als een kostbare schat, maar ze had hem al dagen niet meer gedragen, bang dat er iets mee zou gebeuren.

Starend naar de bloem en de ketting, met een schuin oog op de ring om haar vinger, haar cadeaus van Fred.

'Je had gezegd dat je me zou beschermen en ik denk dat je dit zo hebt gepland. Je wilde dat ik me veilig voelde en nu voel ik me dat ook. Onze kinderen zullen opgroeien zonder enige zorgen. Ze zullen nooit achtervolgd worden door mijn stomme acties. Door jou kan ik hen beschermen.'

Met een glimlach om haar mond stapt ze nog even uit bed en kijkt uit over velden, in de verte ziet ze een kaarsje branden midden in het korenveld.

Ze pakt haar lichtgroene ochtendjas van de hanger en slaat hem om, ze pakt haar toverstok van haar nachtkastje en loopt naar de deur.

Zonder enige geluid te maken, loopt ze naar beneden en de achterdeur door naar buiten.

De sterren en de maan verlichten het korenveld en kleuren het koren zilver.

Met een duidelijk doel om naartoe te gaan, loopt Lily-Anne door het koren, recht op het graf af.

Als ze op de open plek met de grafsteen en de kaarsen staat, glimlacht ze.

'Ik ben er Fred, ik ben naar je toe gekomen.'

Ze knielt bij het graf neer en legt haar hand op de grafsteen, een lange tijd blijft ze naar de kaars kijken en doet ze niets, ze huilt niet niet, lacht niet, ze kijkt gewoon naar de brandende kaars.

'Fred, ik weet dat je me beschermt van waar je ook bent. Lucius zit jaren achter de tralies in Azkaban en hij kan me niet meer kwaad doen. Onze kinderen zijn veilig, maar blijf wel bij me. George heeft het beschermende van je overgenomen weet je dat? Ooit moet ik mezelf eraan herinneren dat het George is en dat jij het niet kan zijn.'

Na een uur komt Lily-Anne langzaam overeind en pakt haar toverstok van de grond.

Ze zwaait er zwakjes mee, en er verschijnt een fluweelroze roos, die Lily-Anne op de grafsteen legt.

'Ik kom morgen nog, en elke dag om bij jou in de buurt te zijn.'

Ze loopt terug naar The Burrow, nog vaak omkijkend naar het graf van haar vriend, even branden de tranen in haar ogen, maar ze slikt ze weg.

Als ze binnen is, sluit ze in alle stilte de deur en loopt naar haar kamer, ze hangt haar ochtendjas weer op en gaat in weer in bed liggen.

Haar gedachten blijven hangen bij Fred en alle mooie herinneringen die ze had aan hem en bij die gedachten aan hem valt ze in slaap, met een glimlach om haar mond.