jeugdzorg // bankzitters

deel 1.1

Pov: matthyas

Ik zit in de kamer van de jeugdzorg en ik moet zo vertrekken om naar het nieuwe huis te gaan. Ik heb daar ook echt geen zin in. Ik wil helemaal niet met andere mensen die ik niet eens ken in een huis gaan wonen. Maar ja ik had niet echt een keus. Ik pak nog even snel mijn tas in met alle spullen die ik nodig heb voor de komende tijd. Als ik alles heb doe ik mijn tas dicht en loop ik de kamer uit. Opweg naar de nachtmerrie

Ik zit nu in het bushokje te wachten op de bus. Die kan er elk moment zijn. Ik zie opeens dat er iemand naast mij komt zitten. Dit vind ik nooit echt fijn maar goed. Ik doe mijn oortjes in met muziek zodat ik daar op kan letten en hij weet dat hij niet hoeft te praten tegen mij. De bus stopt voor mijn neus en ik stap in. Ik ga zitten ergens achterin de bus en kijk uit het raam.

We zijn ondertussen al 20 min aan het rijden. Ik kijk naast me en zie dezelfde man zitten. Ik gok rond de 18/19 jaar. Hij kijkt op en ik kijk snel weg. Waarom deed ik dat? Gelukkig stopt de bus zodat ik snel weg kan. Ik moet nu alleen nog 10 min lopen en dan ben ik er. Ik loop nogsteeds met mijn oortjes naar de plek waar ik moet zijn. Het voelt alsof ik Achtervolgt word. Wat ook klopt want weer Dezelfde man volgt mij. Wat wilt hij nou?

Pov: raoul

Ik loop nu al een tijdje achter en jongen aan die net wat jonger is als ik. Hij kijkt bang naar achter. Moet hij bij dezelfde plek als ik zijn? Dat zou wel heel toevallig zijn. Na 3 min nogsteeds naar dezelfde kant lopen besluit ik het toch even te vragen aan hem. Ik ren een stukje naar hem toe en ga naast hem staan. Hij schrikt op en wilt eigenlijk wegrennen maar ik hou hem tegen.

Ik zeg in gebarentaal dat hij zijn oortjes uit moet doen. Hij doet ze rustig uit. "Hey, niet schrikken maar ik vroeg me af waar jij heen moet want volgens mij moeten we naar dezelfde plek" zeg ik vrolijk. Hij blijft me maar aankijken. Oké misschien moet ik het anders doen. "Oke Andere vraag" begin ik. "Zit je ook bij jeugdzorg en moet je naar een huis waar je met 5 andere gasten in gaat wonen" Vraag ik. Hij knikt klein. Dan ga ik dus met hem wonen. "Toevallig ik ook, dan gaan we samen wonen" zeg ik enthousiast. Hij knikt weer. Hij is niet zo sociaal merk ik gelijk.

Pov: matthyas

Oké ik ga dus samen met hem wonen. Hij lijkt me wel aardig. Maar dat dacht ik bij meer mensen maar wanneer ik ze ging vertrouwen lieten ze me als een glas vallen. Sindsdien vertrouw ik niemand meer. Hij blijft naast me lopen. Ik word er heel ongemakkelijk van dus besluit ik maar gwn weer mijn oortjes in te doen. Maar net wanneer ik dat wil doen Vraagt hij "mag ik ook 1 oortje?". Wat als hij mijn muziek kinderachtig vind of stom? Misschien gaat hij me dan wel pesten in het huis. Met trillende handen geef ik hem 1 oortje. Hij doet hem in. Hij kijkt me aan. Daar komt het hoor.

"Goeie muziek" zegt hij met een lach op zijn gezicht. Wacht vind hij mijn muziek goed? Misschien zegt hij het wel gwn om mij een goed gevoel te geven zodat hij in het huis kan zeggen dat hij het echt kut muziek vind.

Na een 5 min want echt voelde als 5 uur zijn we eiderlijk aangekomen bij het huis. Die jongen geeft mijn oortje terug en zegt bedankt. Ik zeg niks. Jezus matt wat moet hij wel niet denken van je.
Ik doe ze weer terug in het bakje en loop samen met hem naar de deur. "Klaar voor?" Vraagt hij nog even voor de zekerheid. Ik knik zacht en hij belt aan. Ik ben zo bang. Ik hoop echt dat wij de eerste zijn.

Er word open gedaan door een volwassen man wie denk ik onze begeleider is. "Ah jongens welkom ik ben frank, jullie begeleider" zegt hij vrolijk. Die jongen naast me geeft hem een hand en zegt. "Hoi, ik ben roaul". Nou dan weet ik iniedergeval hoe hij heet. Hij loopt al het huis in. "En dan ben jij vast matthyas" zegt hij tegen mij. Ik knik klein. Hij heeft zijn hand naar voren. Ik kijk weg. Ik durf het niet.

Pov: frank

Raoul die gaf me een hand maar matthyas doet dat niet. Dat had ik al wel een beetje verwacht. Ik doe hem weg en laat hem naar binnen. Ik zie raoul verbaast kijken. Ik ga zo als eerst even met hem praten ook hoe het nu met hem gaat maar ook wat er is gebeurt tijdens het lopen want ze hebben waarschijnlijk samen gelopen.

Ze lopen de woonkamer in en kijken hun ogen uit. "Groot hé?" Vraag ik lachend. Roaul knikt. Matthyas doet niks en blijft kijken. Ik moet echt proberen hem meer te laten praten. "Jongens ga even zitten op de bank als jullie willen" zeg ik. Ze gaan bijde zitten op de bank. "Goed, ik heb jullie als eerst gevraagt en expres tegelijk, de reden ga ik niet vertellen want dat ligt aan jullie situatie en dat moeten jullie maar zelf zeggen als jullie er klaar voor zijn" begin ik. Ze knikken. "Ik wil zo even met jullie allebei gaan praten appart in het kantoortje wat hier is. Ik ga alles uitleggen als de andere er ook zijn" zeg ik. Raoul knikt. Matthyas kijkt meer bang. Ik denk omdat hij niet wil praten.

"Raoul, mag ik eerst met jou praten?" Vraag ik. "Ja isg" zegt raoul. "Oke, matthyas blijf zitten waar je zit oké?" Hij schrikt. Ik heb gehoort dat hij het niet fijn vind om alleen in zo'n grote kamer te zitten. "Luister even wat muziek" zeg ik hem. Hij knikt zacht en pakt zijn oortjes. Ik loop samen met raoul naar het kantoortje. Ik doe hem open en laat hem binnen. "Ga zitten raoul" zeg ik. Hij gaat zitten en ik ga tegenover hem zitten. "Goed, het eerste waar ik het wil over hebben is over je situatie en daarvoor pak ik even de mail erbij" zeg ik terwijl ik de laptop pak en de mail opzoek. Hij knikt. Als ik de mail heb gevonden begin ik weer met praten. "Goed raoul, je bent 18 jaar en je bent depressief en doet sh" begin ik. Hij knikt klein. "Ook mishandeld door je ouders en uit huis gezet" zeg ik. Hij knikt weer. "Oke, laat ik beginnen met hoe is het met je nu?" Vraag ik. "Ja wel oké..." zegt hij. "Raoul, je hoeft niet te liegen tegen mij hé, je kunt alles kwijt" zeg ik. "Beetje moe" zegt hij. Ik knik en schrijf wat op. Ik hou elke week alles bij. "Oke raoul, we gaan er gwn het beste van maken en we gaan weer beginnen met school" zeg ik. Hij zucht en knikt. "Slik je dagelijkse medicijnen?" Vraag ik. Hij knikt. "Anti-depressieve" zegt hij. Ik knik. "Oke, die hou ik altijd in een doosje in de keuken met een slot erop, dus als je het nodig hebt moet je het zeggen" zeg ik. Hij knikt. "Oke dat was hem voor nu" zeg ik. Hij knikt weer en wil opstaan maar ik hou hem nog even tegen.

"Ik wil nog even wat vragen raoul" zeg ik. Hij knikt en kijkt me vragend aan. "Je hebt gelopen met matthyas toch?" Vraag ik. "Ja dat klopt" zegt hij. "Hoe ging dat? Had hij was gezegt? Was hij bang?" Vraag ik. Raoul knikt. " Ja hij zei niks en was de hele tijd gespannen naast me aan het lopen, maar ik vroeg of ik een oortje mocht en hij gaf hem wel" zegt raoul. Ik glimlach. Dat is al een hele stap voor hem. "Dankje raoul, kom we gaan weer naar hem toe" zeg ik. Hij knikt en doet de deur open.
Huh? Is robbie er al? Hij is dan lekker vroeg. Hij zit naast matthyas op de bank. Ohw nee.

Dat was echt alles wat matthyas niet wou...

1396 woorden.

De poostdagen zijn dinsdag en zaterdag dus vandaar dat ik deel 1 er vandaag opzet 🫶