ကျောင်းမြတ်ခင်းစိမ်းလေးရဲ့ရည်းစားဟောင်းအဖြစ်သို့...(ကျင်းစစ်)

“ဆရာလျို မင်းက မင်းကျောင်းသားတွေအတွက် တာဝန်ခံရမယ်..ကျောင်းသားဆိုတာ ကျောင်းဝတ်စုံဝတ်ရမယ်…ဒါကစည်းကမ်းပဲ..သူတို့ကျောင်းမှာ ရှိနေသရွေ့ သူတို့လိုက်နာရမယ်…ငါ ဒါကိုပြောချင်လို့ မဟုတ်ပေမယ့် သူ့လိုမျိုး မသပ်မရပ် စည်းမဲ့ကမ်းမဲ့ လူမျိုးက နောင်ကြရင် ထောင်ထဲပို့ခံရလိမ့်မယ်..”

သူက ကျင်းစစ်အားကြည့်လိုက်သည်။

“ဒါကောင်းတဲ့ ကိစ္စမဟုတ်ဘူး..ဒီလိုအလိမ်စကားပြောတာ..ပထမဆုံးအကြည့်နဲ့တင် သူက ကောင်းတဲ့ စာရိတ္တမရှိတဲ့သူမှန်း ငါပြောနိုင်တယ်…”

ယင်းကျောင်းက မျက်လုံးပင့်ကာ သူ့အားကြည့်သည်။

ဖုန့်မောင်က သူ့အကြည့်ကြောင့် ပိုပေါက်ကွဲသွားသည်။

“မင်း ဘာကြည့်တာလဲ..ဘာလဲ..မကျေနပ်ဘူးလား..ဒီဆရာက မှားလို့လား..မင်းကျောင်းယူနီဖောင်းက ဘယ်မှာလဲ… မင်းဘာလို့ မဝတ်တာလဲ..”

ယင်းကျောင်းက ခုန်ကိုမှီကာ ပျင်းရိစွာ ပြောသည်။

“ အဲ့ဒါ ညစ်ပတ်နေတယ်…”

ဖုန့်မောင်က ချက်ချင်းပေါက်ကွဲသွားသည်။

“ဆရာလျို မင်းအတန်းက ကလေးကို ကြည့်စမ်း..ဒါက ဘယ်လိုအပြုအမူလဲ..ကျောင်းဝတ်စုံ မဝတ်တာက အကျိုးအကြောင်းသင့်လျော်လား..အဲ့ဒါ မင်းကောလိပ်သွားမယ့် ပုံစံလား…အဓိပ္ပာယ်မရှိလိုက်တာ.. မင်းလွယ်အိတ်လွယ်ပြီး အိမ်ပြန်တော့….”

ယင်းကျောင်းက ပြုံးလိုက်ပြီး ထရပ်ကာ လှည့်ထွက်သွားသည်။

“မင်း….” ဖုန့်မောင် ကဒေါသတကြီးအော်လိုက်၏။

“မင်း ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ…ရပ်စမ်း..မင်းဘယ်သွားတာလဲ..”

ယင်းကျောင်းက လှည့်မကြည့်ဘဲ သူ့အနောက်မှ ဖုန့်မောင်အား လျစ်လျူရှုထားသည်။

“လွယ်အိတ်လွယ်ပြီး အိမ်ပြန်မလို့..”

ဖုန့်မောက်က ရှေ့နှစ်လှမ်းတိုးကာ ပြေးလိုက်သည်။

“မင်း ငါ့စီ ပြန်လာစမ်း..ပြန်လာခဲ့..ကြားလား..”

“တောင်းပန်ပါတယ်… ထောင်သားတွေက ဘယ်တော့မှ ပြန်မသွားဘူး..”