Kanlı ellerin suçunu üzerime atarlarken kimse beni düşünmedi. Bu sorgu odasında tir tir titreyerek otururken onca polisin suçlayıcı bakışları adı altında sorularını cevaplamaya çalışırken kimse beni umursamıyordu. Daha bir iki saat önce sevgilimi o...
Zor bir günün ardından sabahın erken saatlerinde gözlerimi açtım.
Eminim ki daha kuşlar bile uyanmamıştı.
Yeniden uyuyamayacağımı bildiğim için yataktan kalktım yüzümü yıkadıktan sonra odama geri döndüm.
Dışarıda biraz yürüyüş yaparsam eminim ki bana çok iyi gelecekti.
Bu yüzden hemen üzerime beyaz kare yaka bir badi ve altına düz mavi bir kot giydim sabah serin olma ihtimaline karşı da üzerime kahve rengi bir hırka aldım.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Son olarak odadan kulaklıklarımı aldım ve uraz uyandığında endişelenmemesi için komidinin üzerine küçük bir not kağıdı bıraktım.
Urazı uyandırmamaya dikkat ederek ayakkabılarımı aldım ve kendimi dışarı attım.
Son ses müziğimi açtım ve yürümeye başladım.
Buraları pek fazla bilmiyordum ama keşfetmek serbestti.
Uzun bir süre buradaydım ve bu yüzden tüm gün evde oturmak insanın canını sıkıyordu.
Hava tahmin ettiğim gibi serindi ve etrafta bir tek kişi bile yoktu biraz ürkmüştüm ama sonuçta kimse sabahın dördünde beşinde yürüyüş yapmazdı.
Kimsenin olmamasının rahatlığıyla müziğe ayak uyduruyordum.
Şu an kulaklarımı tüm dünyaya kapamış sadece müziğe odaklanmıştım.
Birden arkamda far yanmasıyla birlikte irkilerek arkamı döndüm.
Kulaklıklarımı kulağımdan çıkardım ve adımlarımı hızlaştırarak yürümeye devam ettim.
Arabada yavaş bir şekilde peşimden geliyordu.
Anlamıyordum sabahın bu saatinde bu da kimdi!
Arkama bakmadan ilerliyordum. Dışarı çıkma fikri gerçekten de berbattı.
Arabanın durduğunu hissedebiliyordum. Arabayla aramızda baya bir mesafe vardı.
Bu içimi rahatlatmıştı. Ben hızlı adımlarla ilerlemeye devam ediyordum.
Evden fazla uzaklaşmadığım için diğer sokaktan eve gitmek için döndüm.
Görünürlerde kimse yoktu ama ben baya korkmuştum bu günlük bu kadar korku yeterdi.
Kulaklıklarımı tekrar takma cesaretim yoktu. Temkinli bir şekilde yürüyordum.
Evden uzaklaşmadım zannediyordum ama epey bi uzaklaşmışım git git bitmiyordu.
Yüzümde hissettiğim bir elle çığlık atmaya başladım.
Ne kadar çığlık atsamda ağzımı kapatan el yüzünden sesim boğuk çıkıyordu.
Bir kaç dakika debelendikten sonra bilincimin yavaş yavaş kapandığını hissediyordum.
