ပြန်တင် အပြာစာအုပ်များ

ကားပေါ်က ကောင်ဆိုးလေး

“ရွှတ်” “အို… “ ကားမီးလည်းပိတ်သွားရော သူကကျွန်မပါးကိုနမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်မနှုတ်ခမ်းလေး ဖိကိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းတစ်ခုလုံးကို စုပ်ယူပြီး သူ့လျှာလေးကို ကျွန်မပါးစပ်ထဲရောက်အောင်ထိုးထည့်တယ်။ နမ်းတာများ ကျွမ်းလိုက်တာရှင်။ လူကိုမူးမေ့ရမတက်ပဲ။ ကျွန်မက အပျိုကြီးဆိုတော့ အဲ့လို နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းတာကို ကိုရီးယားကားထဲမှာပဲ မြင်ဖူးတာလေ။ အခုကိုယ်တွေ့ဆိုတော့ ရှိန်းတိန်းဖိန်းတိန်းကြီး။ သူ့လျှာကို ကျွန်မပါးစပ်ထဲထိုးသွင်းတော့ ကျွန်မက စုပ်ယူလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူက ကျွန်မလျှာကိုပြန်စုပ်ယူပြန်တယ်။ ကျွန်မတို့ရဲ့လျှာတိုက်ပွဲမှာ ကျွန်မပဲ နွမ်းလျခဲ့ရတယ်။ သူ့လက်က အငြိမ်မ နေဘူး။ ကျွန်မရဲ့ နို့အုံတင်းတင်းလေးကို အင်္ကျီပေါ်က ပွတ်နေတယ်။ ကျွန်မက နို့ကြီးတာရော ဘော်လီအုံက ထူတာရောကြောင့် သူ့လက်နဲ့တောင် မဆန်ချင် ဘူး။

“အို…. မလုပ်နဲ့လေ” ကျွန်မရဲ့တားမြစ်သံကို ဂရုမစိုက်စွာဘဲ ကောင်ဆိုးလေးက ကျွန်မရဲ့ဘော်လီချိတ်တွေကို ဖြုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ အင်္ကျီအောက်ကနေလ က်လျိုပြီး ဘယ်သူမှ မထိမတွေ့ဖူးတဲ့ ကျွန်မရဲ့ နို့အုံလေးကို ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် ညှစ်ပါတော့တယ်။ သူ့ရဲ့တောင့်တင်းခိုင်မာတဲ့ လက်ကြီးရဲ့ ကိုင်တွယ်မှု အောက်မှာ ကျွန်မနို့အုံလေးက ကြေမွလုမတက်။ နာလည်းနာ ကောင်းလည်းကောင်း။ ငြီးသံထွက်မှာစိုးလို့ ကျွန်မနှုမ်ခမ်းကို အသေလိုက်ထားရတယ်။ ကျွန်မထိန်းသိမ်းခဲ့တဲ့ နို့လှလှကြီးတွေကို ခုတောလည်း နာမည်တောင်မသိတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက် မညှာမတာကိုင်ညှစ်နေတာကို ကြည်ဖြူစွာ အကိုင် ခံနေသည်။

“အု… အား…” အသံထွက်သွားပြီးတော့မှ ကျွန်မပါးစပ်ပြန်ပိတ်လိုက်ရသည်။ မအော်ဘဲနေနိုင်ပါ့မလား။ ကျွန်မရဲ့ နို့သီးသေးသေးလေးကို သူ့ရဲ့ ကြွက်သား အဖုဖုရှိတဲ့လက်ကြီးနဲ့ အားကုန်ညစ်ပစ်လိုက်တာလေ။ နာလွန်းလို့ နို့သီးလေးကို ညှစ်ချေနေတဲ့ သူ့ရဲ့လက်ကို ကျွန်မဆွဲဖယ်ပေမဲ့ သူ့လက်ကယအားသန် လွန်းတော့ မဖယ်နိုင်ဘူး။ သူက ကျွန်မနို့သီးလေးကို လက်ညှိုးလက်မနဲ့ ညှစ်ပြီး ဆွဲဆွဲပြီးချေနေသေးတယ်။ နာတယ်ထင်ပေမယ့် ကျွန်မစောက်ဖုတ်ဝဆီ က ဆစ်ကနဲ ဆစ်ကနဲ ဖြစ်ပြီး အရည်တွေ တော်တော်ရွှဲလာတယ်။ ကျွန်မရဲ့ထမိန်လေးကိုဖြည်ပြီး ကျွန်မစောက်ဖုတ်ကို စမ်းတယ်။ “ဘောင်းဘီချွတ်လိုက် နော်… မမ” ကောင်လေးရဲ့အမိန့်အတိုင်း ကျွန်မချွတ်ပေးလိုက်တော့ ကောင်လေးလက်လေးတွေက ကျွန်မရဲ့စောက်စိလေးကို ဖွဖွပွတ်ပေးတယ်။ ကားပေါ် မဟုတ်ဘဲ အခန်းတစ်ခုခုထဲသာဖြစ်လို့ကတော့ ကျွန်မကပြဲလန်နေအောင် အော်ငြီးမိမည်။ ခုတော့ လက်ကိုကိုက်ထားပြီး ကျိတ်ခံနေရသည်။