“မင်းတို့က အားလုံးကို သတ်ပစ်လိုက်တာ.. အဲဒါတောင် လူကောင်းတွေလို့ ပြောနေသေးတာလား..”
ရှဲ့ကျွင်းတို့ လူတစ်စုသည် အခြေအနေအား ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သတိမပြုမိသေးသည့် ငယ်ရွယ်လှပသည့် ကောင်လေးအား ကြည့်လိုက်ကြသည်။ သူတို့သည် စကားလုံးအနည်းငယ်ဖြင့် ရှင်းပြချင်ခဲ့သော်ငြား သူတို့စကားမပြောခင်မှာပင် ကောင်ငယ်လေးသည် ခြေနှစ်လှမ်း နောက်ဆုတ်ကာဖြင့် ကုတင်ဘေးရှိ အံဆွဲထဲမှ သေနတ်တစ်လက်ထုတ်ကာ အလျင်အမြန် ကျည်ဖြည့်လိုက်သည်။
သေနတ်ပြောင်းအား ရှဲ့ကျွင်းတို့ဘက်သို့ ချိန်လိုက်သည်။
ရှဲ့ကျွင်း တံတွေးမြိုချမိသည်။ ဤသည်မှာ အရုပ်သေနတ်ဖြစ်မည်ဟု သံသယရှိသော်လည်း ကမ္ဘာပျက်ကပ် ဆိုက်ရောက်နေပြီ ဖြစ်သဖြင့် မဖြစ်နိုင်သည့်အရာ ဘာမှမရှိချေ။
“သခင်လေးခင်ဗျ.. လက်ထဲက သေနတ်ကို အရင်ချလိုက်ပြီး ကျွန်တော်တို့ စကားအေးအေးဆေးဆေး ပြောကြတာပေါ့..”
ရှဲ့ကျွင်း လက်မြောက်ကာ အပြုံးတစ်ခုဖြင့် ပြောသည်။
နံဘေးရှိ လူငယ်တစ်ဦးသည် သူတို့ဘော့စ် ဤမျှလောက်အထိ နာခံကျိုးနွံနေပုံအား မမြင်ဖူးချေ။ ချက်ချင်းဆိုသလို ဒေါသတကြီးဖြင့် ခြေနှစ်လှမ်းခန့် ရှေ့တိုးလိုက်သည်။
“ငါတို့က သနားတတ်လို့ မင်းကို ကယ်ခဲ့တာကွ.. မင်းက ဘာဖြစ်လို့ ငါတို့ပြောနေတာကို နားမထောင်တဲ့အပြင် နားမလည်နိုင်ရတာလဲ.. ဘော့စ်.. သူ့ကို အဓိပ္ပါယ်မရှိတာတွေ မပြောနဲ့တော့.. သူက အရုပ်သေနတ်နဲ့ ကျွန်တော်တို့ကို ခြောက်ဖို့ ပြင်....”
ထိုလူငယ်မှာ ဝူယိအား ကုတင်ပေါ်မှာ ဆွဲချရန်အတွက် အရှေ့တိုးရန် ရည်ရွယ်လိုက်သော်လည်း ကြမ်းပြင်သို့ ခြေလှမ်းပင် မချရသေးချန် ‘ဘန်း’ ဟူသည့်အသံ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ဝူယိ လှည့်ဖြားနေခြင်း ဟုတ်၊ မဟုတ် သူတို့အား တိုက်ရိုက် အသိပေးလိုက်သလိုပင်။
အားလုံး တုန်လှုပ်သွားကြသည်။
သူ့ခြေထောက်နားရှိ ကျည်ဆန်ရာအားကြည့်ကာ အရှေ့သို့တိုးလာသည့် လူငယ်မှာ ကြောက်ရွံ့မှုကြောင့် ရင်ဘတ်ထဲရှိ နှလုံးသားလေးပင် ပေါက်ကွဲလုမတတ် ဖြစ်လာတော့သည်။ ဒူးများတုန်နေသည့်အတွက် ခြေမခိုင်တော့ဘဲ ဒူးထောက်ချလိုက်ရသည်။
Chapter 7🐹
Start from the beginning
